Dierenwelzijnseis voor Amerikaanse producten

Zelf ben ik een groot voorstander van meer vrije handel tussen landen. Hiervoor zijn echter duidelijke spelregels en voorwaarden nodig.

De laatste maanden heb ik de Europese Commissie het vuur aan de schenen gelegd over de import van legbatterij-eieren uit derde landen. Sinds 2012 is het houden van leghennen in legbatterijen in de EU verboden. Europese pluimveehouders hebben daarom geïnvesteerd in diervriendelijkere houderijsystemen, waardoor de kostprijs van Europese eieren steeg. Goedkopere legbatterij-eieren komen nu echter via de achterdeur op de Europese markt. Dit is onacceptabel.

Daarom heb ik de Europese Commissie gevraagd of er via de Wereldhandelsorganisatie (WTO) geen afspraken kunnen worden gemaakt. Dierenwelzijnseisen zijn echter niet afdwingbaar binnen de WTO. Buiten de WTO zijn er wel kansen. Juist omdat een verdergaand vrijhandelsakkoord binnen de WTO (de zogenaamde Doha-ronde) enige jaren geleden is mislukt, proberen landen onderling handelsakkoorden af te sluiten. Sinds 2013 onderhandelen de EU en de VS over een vrijhandelsakkoord: het Translatlatic Trade and Investment Partnership (TTIP). Daarbij kunnen wèl afspraken gemaakt worden over dierenwelzijn.

Hier in Brussel probeert men op alle mogelijke manieren de Europese onderhandelaars ertoe te zetten vast te houden aan Europese normen voor Amerikaanse producten. Sommige voorbeelden zijn aansprekend, zoals de chloorkip en hormoonvlees. Over de huisvestingseisen van bijvoorbeeld kalveren, varkens en pluimvee, zoals het verbod op legbatterijen,  wordt echter veel te weinig gesproken. Wat mij betreft moet dit net zo’n breekpunt worden als de chloorkip, waar onze Europese onderhandelaars nu niet meer omheen kunnen. Wanneer de Europese Commissie niet weet te bewerkstelligen dat Europese standaarden worden gehandhaafd, ontstaat oneerlijke concurrentie voor Europese ondernemers die zich wél aan de strenge dierenwelzijnseisen houden.