‘De pup die niet doorging’

Het was een allerschattigste puppy, maar de fokkers namen haar helaas weer mee naar huis.

Altijd al wilde ik graag een hond. Thuis hadden we die niet, daarna ging ik studeren, op zolderkamers wonen, in het buitenland werken en leidde ik een te druk stadsleven voor een hond. Toen ik op de boerderij kwam, hadden mijn schoonouders er een. Dat was een prima tussenoplossing. Daarna kwamen bij ons de kinderen en nu Charlotte bijna 2,5 jaar is, waren we er wel aan toe: een pup. Of een herplaatser, dat was ook goed. We hebben een paar wensen: niet te groot, niet verharend en vooral heel vriendelijk. En, gewoon omdat het handiger is, een donker hondje en bij voorkeur een teefje.

Welk ras?

Ik hou ervan om van zoiets een studie te maken en te onderzoeken wat voor ras dan het beste past bij onze situatie. Vroeger droomde ik van een koningspoedel, in een van mijn eerdere columns heb ik daar ook wel eens over geschreven. Maar nu wilden we toch liever een kleinere hond. Dit omdat ie dan makkelijker mee kan in de bakfiets en in de auto. Ook krijgen we natuurlijk veel kleine kinderen over de vloer, dus het leek me ook op dat vlak praktischer.

Voordat ik een dag vind waarop wij naar Brabant kunnen rijden, zijn de pups vaak alweer verkocht

Ruim een half jaar heb ik allerlei websites in de gaten gehouden voor een middenslag poedel, zwart en een teefje. Niet te vinden, althans, ze zijn heel snel weg of ze komen uit Brabant. Dat is natuurlijk niet erg, maar voordat ik een dag vind waarop wij naar Brabant kunnen rijden, zijn de pups vaak alweer verkocht.

Schattige puppy‘s

Maar ineens zag ik op een site van een gerenommeerde fokker dat die nog een zwart middenslag poedelteefje had, dat nog een huisje zocht. Snel gebeld en we konden komen kijken. Met een (heel) dikke portemonnee reed ik met een vriendin en Charlotte naar een adres in Friesland. 4 volwassen poedels heetten ons luidkeels welkom en in de bench zaten 4 allerschattigste puppy’s.

Niet geschikt

Omdat ik niet wist of we de pup gelijk mee konden nemen, had ik thuis alles al voorbereid. Maar zo gemakkelijk gaat het allemaal niet bij zo’n officieel adres. We dronken uitgebreid koffie, vertelden waar het hondje terecht zou komen, waarom we voor een poedel kozen et cetera. De eigenaren waren niet echt overtuigd dat de pup geschikt zou zijn voor ons, met name omdat ze Charlotte nog wat te jong vonden en wat onbeholpen.

De pup was mee, ik had goede hoop dat hij kon blijven

Toch kwamen ze die middag bij ons thuis langs om ons huis en tuin ‘te keuren’. De pup was mee, ik had goede hoop dat hij kon blijven. Maar uiteindelijk namen ze haar toch weer mee. Voor FJ en mij een grote teleurstelling.

Toch geven we de moed niet op. Het advies van de poedelfokkers was om nog een jaartje te wachten of een labrador te nemen. Of misschien een labradoodle?

Om ons verdriet wat te verzachten heeft FJ de zwangere boerderijpoes naar binnen gehaald. We gaan straks eerst 10 weken voor een paar kittens zorgen. Dat maakt ons ook blij.