‘Chaos in huize Nolten’

Dus, de discussie gaat over diegene die de schuld krijgt: de telefoonophaler of de draadophanger?”, concludeer ik. “Nee, het gaat niet om de schuldige!”, antwoordt Luc. “Het is het hándigste om altijd iemand anders de schuld te geven.”

Neef Tom luistert grinnikend. Luc en ik discussiëren over het moment waarop het ‘stelletje’ (het was een pink en een stiertje) ontsnapte. Ik trok namelijk op het ‘moment suprême’ net een sprintje richting de keuken om mijn telefoon op te halen. Even later bleek dat het draad niet van mijn haspel afrolde.

Tja, communicatie is altijd lastig

Het was tijd om de pinken naar buiten te doen. Met zijn drietjes gaat het altijd wat sneller en gemakkelijker. “Wat is de tactiek”, vroeg ik nog, maar het vee was al losgelaten. Tja, communicatie is altijd lastig. Ik was dus even in de war omdat me niet geheel duidelijk was waar ik exact moest lopen. En dat voelden de pinken kennelijk, want het stiertje en de pink liepen precies de andere kant op. “Geen drama, ze lopen nog in eigen wei!”, was de uiteindelijke conclusie.

Richting de nieuwe weide

“Jij moet gewoon met je draadje het draad volgen en dan komen we vanzelf op de juiste plek”, legt Tom uit. “Die andere twee achterblijvers halen we later op.” Doordat we een ruime huiskavel hebben, kunnen we door de grote wei, over de stuwwal, langs de houtwal, richting de nieuwe weide.

De ‘moeders’, komen in galop checken wat er gebeurt. Het lijkt net alsof ze de kleintjes uitzwaaien op schoolreis. “Goh jonge, wat ging dat mooi!”, grinniken we, wanneer de vijf pinken in de wei een meter of 800 verderop staan.

De chillroom ligt vol met studieboeken omdat de kinderen studieweek hadden

De geplande afspraak van Luc komt eraan en dus blijven Tom en ik over om de twee achterblijvers op de juiste plek te krijgen. En dat is lastig. Luc wil intussen weten waar hij privé kan zitten met zijn afspraak. De chillroom ligt vol met studieboeken omdat de kinderen studieweek hadden en de was ligt klaar om op te vouwen. Een grote chaos dus. “Maakt niks uit, daar moeten ze maar langs heen kijken.”

Voor de twee ontsnapten bel ik dochter Mayke die gelukkig wel kan helpen. En onder deskundige begeleiding van Tom worden de twee kalveren verenigd met de anderen. Wanneer ik een paar dagen later pas om twee uur ’s nachts in mijn bed kruip en Luc nog even een rondje door de stal doet, hoor ik de kalveren wel, maar ik negeer het geluid. Als Luc terugkomt, vraagt hij: “Heb je de kalveren nog gehoord?”

Gezellige nachtwandeling

“Jazeker”, zeg ik, “maar jij was er toch?” Luc vertelt dat het stiertje tussen de koeien liep en zomaar langs het hekje stapte. “Toen ik hem weer achter het draad had en weer wegliep, hobbelde hij weer achter me aan. Dus opnieuw heb ik hem achter het draad gezet en een extra hekje geplaatst. Uiteindelijk is hij gewoon weer met de dames gaan wandelen. Een gezellige nachtwandeling de wei in.”

En zo kwam alles toch nog goed.