Boerin Irene: ‘De eerste keer nee zeggen is lastig’

Als Irene begint over het bedrijf dat ze samen met haar man en zoon runt, is het of er ergens een lampje aangaat. Gloedvol, enthousiast en met kennis van zaken vertelt ze erover. Of ze zichzelf boerin noemt? Zeker weten.

Van huis uit kreeg ze het boerenleven niet mee. Ze komt uit ‘een arbeidersgezin’ in Hoogeveen, maar arriveerde na haar huwelijk met een melkveehouder op de boerderij. Van begin af aan wilde ze graag meehelpen. Alles pakte ze aan. Tijdens het maaien en inkuilen zat ze op de trekker, ze molk, voerde en insemineerde.

Sinds haar zoon ook in de maatschap zit, trekt Irene zich stukje bij beetje terug om meer tijd te besteden aan zichzelf. Zo is ze weer een moestuin gestart en probeert de recepten uit met allerlei kruiden. Regelmatig komt er echter wat tussen. “Het is nou eenmaal zo dat als het bedrijf roept, dat toch voorgaat. Dan laat je vallen waar je mee bezig was en dan spring je bij. Ik vind dat vanzelfsprekend.”

_{Lees verder onder foto}

Bestuurstaken

Toch probeert ze er wel enigszins paal en perk aan te stellen. “Voor je het weet sluipt het er in dat je weer volledig meewerkt. Terwijl het bedrijf zo is dat het met twee man te doen moet zijn. Als ik eens een weekend weg ben, dan redden ze zich ook. Maar als ik in beeld ben, wordt er sneller een beroep op me gedaan.”
In het verleden brak haar dat wel eens op. De boerderij, de huishouding, de administratie, drie jonge kinderen, plus nog allerlei bestuurstaken onder meer voor de NMV, het was wel erg veel. Te veel. Dan protesteerde haar rug als signaal dat ze gas terug moest nemen. Iets dat ze enorm moeilijk vond.

Als ik in het dorp al die vlaggen ondersteboven zie hangen, kan ik wel janken. Hier zijn we wél gewenst, denk ik dan

“Nee zeggen is zo ontzettend lastig. Vooral de eerste keer.” Ze herinnert zich dat ze thuis aangaf het rustiger aan te willen doen. Dat was prima, maar de ligboxen moesten nog wel schoongemaakt worden. “Toen moest ik echt heel duidelijk zeggen dat ik dat niet ging doen.” Het gaf af en toe irritatie, er zijn ook best wel eens harde woorden gevallen, maar inmiddels kan Irene zeggen dat ze haar balans heeft hervonden.

_{Lees verder onder foto}

Zoektocht

De zoektocht naar die balans verliep onder andere via cursussen over bewustwording, reiki en het zogeheten NLP. Puur uit interesse volgde ze aanvullend een opleiding tot holistisch therapeut. Inmiddels helpt ze ook anderen die de verbinding met zichzelf en hun omgeving zijn kwijtgeraakt. Daarvoor werd een mooie ruimte gebouwd in de stal, boven de koeien.

Ik wil graag verbinden. En uitleggen

Het coachen staat momenteel op een wat lager pitje; op deze plek ontvangt ze nu regelmatig groepen. En dan begint als vanzelf het vertellen over de boerderij. “Ik wil graag verbinden. En uitleggen. Waarom we de kalfjes niet bij de koe laten, waarom we overgeschakeld zijn op biologisch. Dat was niet helemaal uit ideologisch oogpunt, al staan we er wel volledig achter. Het was ook omdat we al heel duurzaam werkten en de prijs voor biomelk hoger was dan voor gangbare melk. Als ik vertel, zie ik begrip ontstaan bij mensen. Dat vind ik zo mooi.”

Diezelfde emotie voelt ze als ze door het dorp rijdt en overal de Nederlandse vlag ondersteboven aan de gevels ziet wapperen. “Dan kan ik wel janken. Hier zijn we wél gewenst, denk ik dan. Terwijl ik me door de overheid juist ongewenst voel.”

_{Lees verder onder foto}

Stikstofcrisis

De hele stikstofcrisis is haar, net als bij de meeste van haar collega-boeren, niet in de koude kleren gaan zitten. “Het raakt me enorm. Dat boeren nu massaal van zich laten horen, dat is goed. Biologisch, gangbaar, allemaal staan we hand in hand om tegen dit beleid te protesteren. Wij hebben als boeren al zóveel gedaan om onze uitstoot terug te dringen. En intussen gaat de industrie gewoon door en blijven mensen op vliegvakantie gaan. Alles kan doorgaan, behalve wij. En wát we ook doen, nooit is het genoeg. Het houdt maar niet op, tot wij zeggen: en nu houdt het op.”

Bedenk dat protesteren en het gevoel van saamhorigheid ook energie geeft.

Strijdvaardig draagt ze de rode boerenzakdoek die symbool is gaan staan voor steun aan boeren. Lukt het met al die emoties om de balans waarnaar ze zocht te behouden? “Jawel. Bedenk dat protesteren en het gevoel van saamhorigheid ook energie geeft. En als ik terugkom van een protest, ga ik iets heel anders doen. Bijvoorbeeld een lange wandeling maken met de hond. Dan wordt mijn hoofd weer leeg.”

Ze wijst en lacht om een koe die zich overgeeft aan het genot van de ronddraaiende koeborstel. “Bezig zijn met dieren, met de natuur, afwisselend werk zonder uren tellen … Boerzijn is echt een levenswijze en ik word daar heel erg blij van.”

_{Lees verder onder foto}