Boerin Heike: ‘Het voelde of ik op hún erf woonde’

Aan onregelmatige werktijden was Heike van Alphen wel gewend. Ze werkte in de zorg en daar was het ook geen 9-tot-5-mentaliteit. Maar eenmaal op de boerderij was het toch anders. Daar waren werktijden pas echt onregelmatig. “Je kunt wel een planning maken, maar die kan zo weer veranderen als er bijvoorbeeld een koe moet kalven. Ik moest leren om snel te schakelen.”
Ook het vinden van haar eigen plek en positie was lastig. “Mijn schoonouders wonen hier ook op de boerderij. Misschien was het mijn eigen onzekerheid maar het voelde of ik op hún erf woonde, ze wonen hier immers al zo lang. En in tegenstelling tot hoe zij het gedaan hebben, had ik niet de ambitie om in de stal mee te gaan werken. Dat voelde ongemakkelijk.”
Wat Heike wel oppakte, was de administratie. “Zo leerde ik veel over het bedrijf. Specifieke kengetallen, die moet ik aan Willem-Jan vragen maar over de grote lijnen kan ik inmiddels meepraten.”

Lees verder onder de foto‘s

Werken in de zorg

Toen ze na haar trouwen op de boerderij kwam wonen, hield ze aanvankelijk haar baan in de zorg aan. Ze werkte zeventien jaar op een zogenaamde somatische afdeling. Mensen komen daar terecht als ze bijvoorbeeld een beroerte hebben gehad of lijden aan de ziekte van Parkinson. “Door allerlei veranderingen in het zorgsysteem werd het steeds moeilijker om de juiste aandacht te besteden aan de patiënten. Daar kwam bij dat ik rugklachten had. Ik vroeg me af: wil ik dit nog 30 jaar doen?”

Zorgboerderij

Haar moeder werkte als vrijwilliger bij een zorgboerderij en daar ging Heike eens kijken. Toen begon heel voorzichtig de gedachte op te borrelen: zou dit iets kunnen zijn? Willem-Jan was enthousiast, toch gingen ze niet over één nacht ijs. Er volgde een gedegen voorbereiding en Heike ging zelfs een tijdje werken op de eerder bezochte zorgboerderij. “Ze hadden daar tijdelijk iemand nodig dus dat kwam goed uit.”

Ik heb het in huis graag netjes maar dat lukt niet altijd

Uiteindelijk hakten ze de knoop door. De karakteristieke Brabantse langgevelboerderij werd verbouwd zodat er dagelijks tien ouderen terecht kunnen. De ruimte is slechts één deur verwijderd van haar eigen keuken. De scheidslijn tussen werk en privé is dus letterlijk heel dun. “Dat is wel een aandachtspuntje”, zegt ze erover. Om die reden houdt Heike het bewust bij vier dagen opvang in de week. “Ik wil ook voldoende aandacht aan de kinderen besteden en tijd houden om eens te kunnen helpen op school of bij het voetballen. En dan is er ook nog de huishouding. Ik heb het graag netjes maar dat lukt niet altijd.”

Hulp van een coach

Heike heeft veel ballen hoog te houden, soms te veel. Dan wordt ze geïrriteerd en soms onredelijk. Om er beter mee om te kunnen gaan, zocht ze hulp bij een coach. “Willem-Jan en ik zouden eigenlijk samen gaan maar hij kon uiteindelijk toch niet genoeg tijd vrijmaken, want je krijgt ook opdrachten mee. Ik moest het bijvoorbeeld eerder zeggen als ik ergens mee zit. Ik ben vaak bezig met wat anderen over mij denken maar dat krop ik op. Dat gaat inwendig borrelen en uiteindelijk komt het er verkeerd uit. Eerder vragen wat iemand denkt of bedoelt, voorkomt dat.”

Dat piekeren komt deels voort uit haar grote verantwoordelijkheidsgevoel. Die eigenschap kwam naar boven bij het ondernemersprofiel dat ze liet maken voor ze aan de zorgtak begon. Daaruit bleek ook dat ze perfectionistisch is. “Ik heb graag dat de dingen goed voor elkaar zijn. Dat is een sterke kant en tegelijk een valkuil. Ik kan verzanden in details waardoor ik de hoofdlijn niet meer zie. Dan ga ik me afvragen: doe ik het wel goed? We bieden kleinschalige zorg en kunnen veel persoonlijke aandacht geven. Dat is onze kracht. Als ik van de mensen hoor dat ze zo tevreden zijn, dan weet ik weer dat ik op het goede spoor zit. Die bevestiging heb ik nodig.”

Werkplezier

Dat ze de ruimte van het erf en de mooie omgeving kan delen met anderen, dat is wat voor Heike het leven en werken op een boerderij zo mooi maakt. Natuurlijk, nadelen zijn er ook. Zo gaat het werk bij de koeien altijd door. “Op een boerderij kun je niet even een paar dagen uitchecken.” Maar als ze haar kinderen vrolijk ziet spetteren in het zelfgemaakte zwembad van foliebalen, als ze kijkt naar de ouderen die enthousiast een potje jeu de boules spelen, dan is het dat allemaal waard. “Ik maak nu meer uren dan toen ik nog in dienst was, maar ik ervaar ook meer werkplezier. Ik geniet als ik anderen zie genieten.”