Boerin Elli: ‘Het loon van mijn baan spaar ik’

Elli van ’t Sant is getrouwd met Johan. Ze hebben een zoon en twee dochters. In 2018 is hun bedrijf opgesplitst in geitenmelkerij ’t Boerenhof en ijsboerderij Lekker Gemekker.

“De kinderen wilden het bedrijf niet overnemen, maar we hebben wel opvolgers. Mijn man en ik zitten nog bij ’t Boerenhof in, samen met compagnon Dave. Lekker Gemekker is van mijn man en compagnon Els. We hebben een goede taakverdeling. Ik zorg voor de huishouding, de tuin, de financiële administratie, de lammeropfok en het koken. Achter doe ik niks, behalve soms schoonmaken en wat hand- en spandiensten bij het ijs.”

Johan is de derde generatie boer. “We woonden eerst in het dorp, waar we niet konden uitbreiden en een beperkt melkquotum hadden. We verhuisden naar het buitengebied en begonnen met melkgeiten. We wonen hier nu 25 jaar. Het bedrijf hebben we in etappes opgebouwd. De geiten bevallen goed. Ze zijn door hun formaat makkelijk te hanteren. Voor Q-koorts heb ik geen angst. De dieren worden jaarlijks ingeënt. In de periode dat de Q-koorts heerste, liep hier net een onderzoek door de GD. Het was hier niet, gelukkig.”

Sparen van eigen werk

Toen de kinderen klein waren, werkte Elli niet. “Dertien jaar lang was ik er uit. Op een dag trof ik iemand bij de school die vroeg of ik interesse had om weer te gaan werken. Het ging om de buurtzorg; verzorging en verpleging. Omdat ik twee maanden per jaar de lammeropfok doe, kon dat niet. Ze wilden me wel graag hebben en regelden dat ik in de zomer twee maanden vrij ben. Ik werk nu, verdeeld over twee of drie dagen, acht uur in de week als wijk-ziekenverzorgende. Mijn werk is echt voor mezelf. Het loon spaar ik. Vorig jaar konden we een nieuwe keuken laten plaatsen van mijn spaargeld.”

“Je bouwt een band op met de cliënten. De mensen waar ik thuiskom voor de buurtzorg weten dat ik ‘van de geiten’ ben, en vragen mij ook altijd hoe het met de geiten gaat. Er is interesse voor ons bedrijf. Samen met de organisatie waar ik voor werk, heb ik geregeld dat iedereen een keer kon komen kijken. De opkomst was groot. De mensen kregen een mooie dag met koffie en een bokkepootje, een rondleiding en een geitenijsje. Het was erg leuk. Wij zijn heel open, Johan en ik. Kom maar kijken naar ons bedrijf.”

Steunkousen aantrekken

Ook al geniet ze van haar werk buitenshuis, meer uren wil Elli niet. “Een jaar geleden kreeg ik de diagnose ziekte van Parkinson. Het gaat dankzij medicijnen en dagelijkse oefeningen goed met me. Het hoort bij mijn leven en ik ervaar gelukkig weinig beperkingen. Ik hoop dat het stabiel blijft. De organisatie waar ik voor werk helpt me. Zware zorgwerkzaamheden worden door collega’s overgenomen. Voor het aantrekken van lange steunkousen bijvoorbeeld ontbreekt bij mij de kracht in mijn handen.”

Verder kan Elli alles doen door haar goede planning. “Zo maak ik iedere dag een kamer schoon, soms grondig en soms wat makkelijker. Voor mij werkt dat goed. Ik hou ook van tuinieren en doe het tuinonderhoud. Eens per jaar komt er een hovenier die alles snoeit. We hebben een zitmaaier, ik vind het rustgevend om een uurtje gras te maaien.”

Dankzij diezelfde planning komt Elli ook aan zichzelf toe. “Ik wandel met vriendinnen, lees veel en sinds de coronatijd maak ik soms een legpuzzel. Nooit gedacht dat het wat voor mij zou zijn, maar ik vergeet daarbij alles om me heen. Verder doe ik vrijwilligerswerk, voor de kerk ga ik bij ouderen op bezoek. Ook maak ik deel uit van de brede adviesraad sociaal domein van de gemeente.”

Zoon emigreert

Ieder jaar gaan Elli en Johan op vakantie. Nu Dave en Els compagnon zijn, gaan ze zelfs twee weken. “We laten het bedrijf met een gerust hart achter. Onze zoon houdt van langere periodes backpacken in Israël, Colombia of Mexico. Wij zochten hem daar dan op. Binnenkort emigreert hij naar Colombia. Leven in het buitenland is altijd zijn droom geweest. Als hij daar gelukkig is, ben ik dat ook. We kunnen beeldbellen.”

Sinds een jaar hebben ze ook een camper. “Een oldtimer, dat is echt iets voor Johan. Hij rijdt. Het stuur heeft geen bekrachtiging en is te zwaar voor mij. We gaan er regelmatig een weekendje mee weg, naar Zeeland of Otterlo. We houden van fietsen, wandelen en lezen. We hebben niet veel nodig.”