Boerin Angéla: ‘Bij BZV lijkt het heel romantisch, maar er zit ook een andere kant aan’

Het zijn roerige tijden voor Angéla Dijksterhuis. “Het is een bizar drukke week, ik ben kapot”, zegt ze aan het begin van het gesprek. Toch is de huidige drukte heel anders dan die van een paar jaar geleden. Nu krijgt ze er motivatie voor terug en dat is wel eens anders geweest. “Ik was niet gelukkig en wist dat er wat moest veranderen.”

Ze komt niet uit de agrarische sector, maar rolde via de liefde het boerenleven in. “Ik had geen idee wat me te wachten stond, maar ik vond het direct al heel leuk. Trekker rijden vond ik stoer en haast therapeutisch om te doen. Muziekje erbij, wat te eten mee. Aan het eind van het perceel bij het omkeren even nadenken wat je allemaal omhoog en omlaag moet doen en dan weer verder rijden. Heel rustgevend. Daar kunnen bij wijze van spreken geen tien psychiaters tegenop. Toen de kinderen (6) kwamen, ben ik blijven meewerken. Als ze huilerig waren, zette ik ze met Maxi-Cosi en al in de cabine. Dan waren ze zo vertrokken. Al onze kinderen konden altijd goed slapen in de trekker.”

Op de boerderij kan ik heel goed mijn eigen tijd indelen. En de kinderen helpen mee

Werk voor het bedrijf tijdelijk op pauze

Haar man Feije (51) paste dezelfde tactiek toe. Hij liet de zorg voor het gezin nooit volledig aan Angela over, ze deden het samen. En nog. “Zo’n groot gezin moet je runnen als een bedrijf. Zonder structuur krijg je die stapels was niet weg en de enorme hoeveelheden boodschappen niet in huis.” Momenteel loopt het echter even niet zo strak. Boerin Angéla is namelijk bezig met de opleiding tot ambulancechauffeur. “Mijn werk voor het bedrijf staat tijdelijk op pauze. Nu pas merk ik hoe goed georganiseerd alles altijd was met het bedrijf en het gezin.”

De structuur zorgde voor stabiliteit, maar tegelijk begon het Angéla te benauwen. Ze vroeg zich af waar ze zelf gebleven was in het geheel. “Ik liep altijd te rennen en te vliegen. Daarbij miste ik sociale contacten. We wonen prachtig, maar het leven op een boerderij is soms best eenzaam. Bij Boer Zoekt Vrouw lijkt het allemaal heel romantisch, maar er zit ook een andere kant aan.”

De ommekeer kwam toen ze na de bevalling van de tweeling in het ziekenhuis belandde en daar bloedverdunners kreeg toegediend. “Een medische fout, dat had op dat moment bij mij nooit gemogen. Ik bloedde bijna dood. Ik weet nog dat ik afscheid nam van Feije. Bang was ik niet, wel heel erg bewust. Ik vroeg me af: waar ben ik eigenlijk mee bezig?”

Rijden op de ambulance altijd al een droom

Weer thuis ging ze daarmee aan de slag. De wens om iets voor zichzelf te doen, drong zich op. “Het ging alleen nog maar over het bedrijf en de kinderen. Ik wilde wel weer eens wat anders te vertellen hebben. Feije zag ook dat ik niet gelukkig was en raadde aan om iets buitenshuis te gaan doen. Ik ging vrijwilligerswerk doen in een hospice. Dat gaf veel voldoening, maar ik begon ook te denken: zo oud ben ik nog niet, ik kan best nog betaald werk aanpakken. Niet dat het financieel nodig was, het had meer te maken met mijn gevoel van eigenwaarde.”

Angéla besloot nieuw leven in te blazen in een oude droom: rijden op de ambulance. De selectie is pittig, maar ze werd aangenomen voor de opleiding en sindsdien glundert ze weer. “Het is waanzinnig leuk. Ik kan het niet uitleggen, het is een gevoel. Ik word er gewoon blij van.”

In januari haalt ze haar diploma, de bedoeling is dat ze dan deels ambulancechauffeur is en deels haar werk thuis weer oppakt. “Of ik het dan niet nóg drukker krijg? Ik denk het niet. Op de boerderij kan ik heel goed mijn eigen tijd indelen. En de kinderen helpen mee. Hier aan de keukentafel pakken we samen de zakjes teff in voor verzending. Ze helpen met vullen, plakken stickers en schrijven de namen erop. Dat is hartstikke leuk, we zijn een echt gezinsbedrijf.”

Boerin, chauffeur en manusje-van-alles

Of dat zo blijft, is afwachten. Zoals bij zoveel boerengezinnen is de toekomst ongewis. “Over hoe we verder willen en kunnen, hebben we stevige en lastige gesprekken met elkaar. Ook met onze oudste zoon erbij. Hij heeft interesse om de boerderij voort te zetten. Als akkerbouwbedrijf hebben we nu nog vrij weinig last van de wet- en regelgeving, maar wij komen ook nog wel aan de beurt, daar ben ik zeker van.”

Afwachten en nietsdoen is aan haar echter niet besteed. Boerin Angéla heeft haar draai weer gevonden als ambulancechauffeur én als boerin. Want ja, boerin is ze ondanks de zoektocht van de afgelopen jaren wel degelijk. Ze lacht breeduit: “Ik ben boerin, chauffeur, manusje-van-alles en professioneel ballenomhooghouder.”