Boeren in het noorderlicht

Keg River is voor mij een plek waar je met je maaibord van 11 meter over de weg rijdt, waar een trekker 12 banden heeft, en waar je in het noorderlicht kunt combinen.

Keg River, Alberta, ligt omgeven door bossen en moerassen. Het is moeilijk voor te stellen dat wie dan ook ooit heeft besloten om hier te gaan wonen of te gaan boeren. Niet eens door zijn vijandige klimaat en geografische ligging, maar vooral door de afstand die tussen Keg River en de bewoonde wereld ligt.
Wie er in hemelsnaam ooit zo lam is geweest om de verkeerde afslag pas na 800 kilometer (Edmonton) door te hebben, is nooit duidelijk geworden.

Pelsdieren

Waarom er ooit mensen in Keg River zijn blijven plakken is een vraag die bij zijn inwoners en zijn gasten vroeg of laat komt opborrelen. Het beste antwoord dat ik tot nu toe heb gevonden is dat de trappers (jagers op pelsdieren voor hun bont) die door de bossen trokken om bont te scoren, hier als eerste waren. Toen ze uitkwamen in Keg River kwamen ze tot de ontdekking dat hier grote delen van het land heide was. De heide bleek zeer vruchtbare grond te zijn en de geboorte van Keg River was een feit.

Vooral graan

Anno 2009 is Keg River door schaalvergroting en het werkaanbod in de olie-industrie qua aantal inwoners aardig gereduceerd. In 1970 waren er nog zo’n 400 inwoners en nu nog maar 180. Het land is nog steeds vruchtbaar en elk jaar kappen boeren bebossing weg om meer landbouwgrond te winnen.

Er zijn een paar veeboeren en een paar met gemengde bedrijven, maar er zitten hier vooral graantelers. De grootste boer in Keg River verbouwt 4.000 acres (1.600 hectare).
Op de ene helft staat graan, op de andere helft verbouwt hij koolzaad. Waar vorig jaar koolzaad stond, staat dit jaar graan. Als de vorst het toelaat, wordt rond 1 mei gezaaid en halverwege september geoogst.

Geen pottenkijkers

De inwoners van Keg River zijn te verdelen in twee groepen. De eerste groep inwoners is hier opgegroeid en beschouwt de geïsoleerde ligging en hoge mate van zelfvoorziening als een soort van vrijheid. De tweede groep inwoners is hier blijven plakken vanwege het isolement en het gebrek aan pottenkijkers, politie en overheidsregulering.

Peperspray op de combine

Keg River is voor mij een plek waar je met je maaibord van 11 meter over de weg rijdt, waar een trekker 12 banden heeft, waar vrachtwagens het graan ophalen, waar je in het noorderlicht kunt combinen, waar vliegtuigjes op de 100 kilometer weg landen en waar je met peperspray tegen beren de combine in stapt. Politie zie je alleen maar als de locale gek zijn vader weer met de dood bedreigt en je werkt elke dag, zeven dagen per week.
Maar het is ook een plek die ter hoogte van IJsland ligt, waar het hoogzomer nooit echt donker wordt en hartje winter nooit echt licht, maar waar wel het noorderlicht schijnt. Het koudste wat ik tot nu toe heb meegemaakt was 47 graden vorst – en kouder hoeft het voor mij ook niet.

Welkom in Keg River!

Foto’s: Cornelis Douma