‘Boer Zoekt Vrouw al twintig jaar lekker gewoon’

De kracht van Boer Zoekt Vrouw (BZV), dat al twintig jaar bestaat, was altijd dat er echte mensen aan meedoen. Zonder opsmuk. Maar nu willen veel kijkers meer spanning en sensatie.

Het is alweer twintig jaar geleden dat de eerste aflevering van Boer Zoekt Vrouw op tv kwam. De ophef in de aanloop ernaartoe herinner ik me nog goed. De standsorganisaties waren er niet blij mee, het NAJK ook niet, wetenschappers maakten er preventief gehakt van en wij bij Boerderij hadden er ook een hard hoofd in. We meenden met ons allen dat boeren weggezet zouden worden als sneue types, sociaal onhandig en beter in de omgang met koeien dan met vrouwen. Geen wonder dat ze alleenstaand waren, toch? Maar op elk potje past een dekseltje, het moest alleen nog even gevonden worden. En daar zou Yvon Jaspers bij helpen.

Het moet gezegd, de critici, ook bij Boerderij, zaten er faliekant naast. Het programma werd een succes en niet zo’n beetje ook. De kijkcijfers waren hoog en werden elk jaar hoger. Ook de pers dook erop. Ineens stonden de boeren op de cover van roddelbladen, voorzien van smeuïge koppen die de hype nog verder aanjoegen.

Voor de deelnemers was dat heftig. Dat hadden ze niet voorzien. Twee oud-deelnemers vertelden me eens dat er tijdens hun deelname psychologische hulp beschikbaar was. Maar daarvoor moest je wel naar Hilversum komen. Voor hen was dat niet om de hoek en ze maakten er dan ook geen gebruik van. Terwijl ze toch echt niet lekker in hun vel zaten. Dat lag niet alleen aan de fotografen in de berm, het lag ook aan de manier waarop sommigen op tv werden neergezet.

Contract geen gezellige tekst

Ik heb ouders gesproken die hun eigen kind amper herkenden. “Zo is hij helemaal niet”, zeiden ze dan, terwijl ze zich zorgen maakten over ‘wat daar toch allemaal aan de hand was.’ Diezelfde kinderen mochten hun hart niet luchten. Ze hadden namelijk een contract getekend waar in stond dat als je ook maar iets zou verklappen over het verloop van de uitzendingen, je een forse boete tegemoet kon zien.

Ik heb zo’n contract destijds ingezien en ja, het was geen gezellige tekst. In medialand zijn zulke contracten heel normaal, maar de zakelijke kilheid staat wel haaks op de – misschien naïeve – zoektocht naar liefde. Niettemin sprong bij behoorlijk wat deelnemers de afgelopen 20 jaar de vonk over. Er volgden zelfs huwelijken en baby’s.

Inmiddels zitten andere realityshows BZV op de hielen wat populariteit betreft. Mensen vinden het kennelijk leuk om het doen en laten van een ander te volgen. Vooral als het er een beetje extreem aan toegaat. En daar legt BZV het inmiddels af. Daar blijft alles gewoon met laarzen in de modder en tussen de middag aardappelen met jus. Juist dat gewone, dat het programma ooit zo populair maakte, zit nu in de weg. De kijkcijfers dalen al jaren, al zijn ze nog steeds hoog. Maar de afhakers wilden denk ik meer spanning, intriges en sensatie. En ja, boeren zijn nou eenmaal nuchtere types.

Een kwestie van geduld

Wat me ook opvalt, is dat veel deelnemers die tijdens de opnames geen verkering kregen, later alsnog de liefde vonden. Zonder hulp van tv. Dat kan dus ook. Ik zou mensen die plannen hebben om een vriend of vriendin op te geven daarom willen zeggen: heb geduld. En heb vertrouwen in de persoon. Het komt ook zonder hulp van Yvon wel goed.