Boer en buur

Weerstand tegen varkensstallen betreft vooral stankoverlast.

Recent mocht ik meedoen aan een discussie tussen boeren en buren over de bouw van varkensstallen in het Brabantse Diessen. In een voormalige boerenschuur, met veel publiek, georganiseerd door de regionale pers. Het was een interessant moment, het rapport van de commissie Van Doorn over de varkenshouderij was net uit, en dat van zijn collega Alders over de megastallen stond op het punt van uitkomen. Het eerste dat opviel was dat boer en buur in staat waren gewoon met elkaar te discussiëren, zonder beledigen, treiteren en schelden.
In de rapporten van Van Doorn en Alders staan veel nuttige zaken. Over de supermarkten, de export, dierwelzijn, de toekomst van de sector in het algemeen; u heeft er al van alles over gelezen. In Diessen werden er twee dingen aan toegevoegd. Eén: de sector kan zichzelf niet omvormen als ze niet in staat is de ‘vrije jongens’ in bedwang te houden. Dat is de kleine groep varkenshouders die zich niets aantrekt van maatschappelijke druk en onderlinge afspraken. Dat soort cowboys is moeilijk door de sector zelf aan te pakken; daar is de overheid voor nodig. Daar is de commissie Van Doorn te optimistisch wat betreft zelfreinigend vermogen.
Het tweede punt dat haarscherp naar voren kwam was dat de buren van alles vinden van de varkenshouderij, maar dat één ding met stip bovenaan staat, en dat is stank. Gewone directe platte overlast. Alle andere zaken, de grootte van de stal, de transportbewegingen, het dierenwelzijn, zijn voor de buren secundair. Zij hebben niet om stank gevraagd maar zitten er middenin. De andere kant opkijken kan wel, de andere kant opruiken niet. Kortom, als het stankprobleem niet snel wordt opgelost, zal het voor het voortbestaan niet helpen. Of de lokale politiek nu wel of niet op de hand van de varkenshouder is, of het wel of niet binnen de regels is, doet er niet toe. Vroeg of laat grijpt de buurman in. Er is dringend behoefte aan stankvrije stallen.