‘Angst voor Rusland’

‘Ik wilde niet weg uit mijn geboorteplaats, maar ik heb het toch gedaan’, vertelde een nieuwe buurvrouw onlangs op het buurtfeest. Ze was namelijk verknocht aan haar geboorteplaats.

Maar ja, velen reizen de liefde achterna. Voor mijn buurvrouw betekende dit dat ze huis en haard achter zich liet en zich zeven kilometer verderop vestigde, in Beuningen. We hebben er vreselijk om gelachen. Deze verhuizing was tamelijk dichtbij, maar het kan ook veel verder weg. Zoals naar Finland, 2.500 kilometer verderop. Met zeven boerinnen uit heel Nederland zit ik in Kiuruvesi, omdat twee jaar geleden de Finse boerinnen bij ons in Nederland waren. Uiteraard werden we toen uitgenodigd om Finland eens te bezoeken.

De kiezelweg biedt ons eerst een prachtig uitzicht over een meer. Natuurlijk, hoe kan het ook anders? Finland is het land van de ‘duizend’ meren. Op internet valt te lezen dat het er zelfs meer dan 188.000 zijn.
Na de lange reis zijn wij dames uitgepraat. Ons wacht een korte midweek met vele excursies. Thuis noemde ik het gekscherend een strafkamp, wat het natuurlijk niet is. ’s Avonds gaan we eerst de sauna in, nemen een sprong in het meertje en daarna in de hottub.

Liefde op het eerste gezicht

‘Hoe beland je in Finland?’, vraag ik me af. ‘Vanwege de liefde’, vertelt Wilma, de gastvrouw met een Nederlandse nationaliteit. Ze ontmoette haar Finse man in Amsterdam, toen hij daar met Interrail op pad was en de weg vroeg. Het was liefde op het eerste gezicht. Alleen, hij had een melkveebedrijf, dus was er geen andere mogelijkheid voor haar dan naar Finland te emigreren. Dat is veertig jaar geleden en ze kan in Nederland inmiddels niet meer wennen vanwege de drukte. Dus komt ze er niet zo veel meer.

Vanwege al haar bestuurlijke activiteiten, onder andere bij Leader en een agrarische belangenorganisatie, kwamen de Finse boerinnen van Pro Agria op bezoek bij de Nederlandse boerinnenorganisatie. En nu zijn wij dus op reis door Finland. De Pro Agria-organisatie is gevestigd in Kuopio, waar we in gesprek gaan met agrariërs. Mannen en vrouwen die hun krachten bundelen voor de agrarische sector.

Angst voor wolven en beren

Het programma is vol, heel erg vol. We bezoeken een melkveebedrijf met een melkrobot die de melk levert aan een kleine coöperatieve melkfabriek waar slechts honderd boerderijen bij zijn aangesloten. Ook zien we een boerderij die een stuk bos heeft gekapt om daar vleesvee te houden. Ze proberen het oorspronkelijke landschap (vol keien en behoorlijk heuvelachtig) te herstellen, maar er is ook angst voor wolven en beren. Er ontstaan mooie gesprekken over de verschillen en overeenkomsten met Nederland.

Het grootste verschil is toch de winter en de problemen die ontstaan als het 40 graden onder nul is. En dan is er nog de grote angst voor Rusland. De grenzen zijn dicht, dus de import en export van diverse goederen is verplaatst. Wilma wil niet meer terug, maar geef mij toch maar Nederland. Daar hebben we uitdagingen genoeg.