Afscheid zonder tranen

We rijden net weg bij huis als er een tegenligger aan komt, die ons seint te stoppen. Hé, de Italiaan, de eigenaar van onze oude plek. Hij was op weg naar ons toe. Om te overleggen wat hij wel of niet wil overnemen.

Michel stelt voor om er dan maar meteen heen te rijden, omdat hij ook wil weten of de muren van het tanklokaal (die we destijds zelf om de tank heen hebben gemetseld) moeten blijven staan. Want de tank moet er wel uit. Dat is dan ook zo’n beetje het enige dat er nog staat. Naast de voorraad bietenpulp (gelukkig onder plastic met een hele laag zand). En een hele hoop mest, van de afgelopen vier jaar.

Van het weekend was ik ook al op de oude plek. Om samen met Michels broers de caravan op te halen die er nog stond en om afscheid te nemen. Afscheid van een plek waar we heel vervelende momenten hebben beleefd. De twee jaar durende quarantaine, na een koe met para-tbc. Waarna we alleen maar krompen, in plaats van groeiden.

De strijd met de Italiaan over de veel te hoog in rekening gebrachte stroomrekeningen, waarbij hij ons zelfs afsloot van het stroom. Of die keer dat ze de poort niet meer open wilden doen voor de melkwagen.

Onze race tegen de klok om voor de veterinaire dienst de bedrijfsvergunning rond te maken. Wat sowieso nooit was gelukt, vanwege onze buren de madenkwekerij. En dan de stank zelf van die vieze kwekerij. Diefstal, teleurstelling, wanhoop soms.

Maar daarnaast ook hele mooie momenten. Het einde van de quarantaine en de groei van de veestapel, het begin van de bouw op onze eigen stek, de vele mooie (lange en korte) bezoekjes van alle visite, het plezier van het boeren, de vrijheid. De geboorte van onze eerste. Hoop, vertrouwen. Ja, de mooie momenten overheersen achteraf gelukkig wel.

Michel en de Italiaan zijn gauw klaar. Er komt een gat onder het raam voor de tank. En de mest uit de kalverhokken wil hij graag hebben, om te mengen met zijn madenmest. De mest uit de potstal halen wij zo snel mogelijk weg.

En dat was het dan. Ik schud hem toch nog maar even de hand. Want ondanks alle misverstanden, blijft hij ook gewoon mens. Ik sluit de autodeur. En daarmee ook het hoofdstuk ‘de oude plek’.