1983: Kuilgras uithalen in de blubber

Met de opkomst van ligboxenstallen vanaf 1970 maakte ook het inkuilen van gras een ontwikkelingsspurt door. Men begon met vers, nat in te kuilen in ronde silo’s. Het vele perssap dat vrijkwam, werd met speciale aftapkraantjes geloosd. Het was gemeen zuur, rondom de silo groeide vaak niks meer, zelfs geen brandnetels.
_{Artikel gaat verder onder de foto}

^{Een graskuil op de kale grond, zo ging dat vroeger. Tegenwoordig worden van betonnen elementen sleufsilo’s aangelegd en is het erf verhard. Blubberwerk is verleden tijd. – Foto: Misset}

Later kwam de voordroogkuil opzetten. Na een korte voordroogperiode bleek het gras beter te conserveren en ook nog eens kwalitatief beter voer op te leveren. De hoeveelheid perssappen nam hierbij aanzienlijk af.

De rijkuil bleek vervolgens een handiger opslagmanier dan de ronde silo. Het gras werd op de blote ondergrond gestort, vastgereden en afgedekt met plastic.

Onderste laag gras raakte onbruikbaar

Met de trekker en kuilvoersnijder was vervolgens eenvoudig gras uit de kuil te halen, maar dan moest het niet geregend hebben. In dat geval trokken de trekkerbanden diepe sporen voor de kuil. Het water kon niet weg en gaandeweg werd het een enorme blubberboel. De onderste laag gras raakte sterk vervuild en werd onbruikbaar voor wat dan ook.

Het verharden van zowel erf als kuilplaat, maakte hier later een einde aan. Via afvoerputjes worden eventuele perssappen afgevoerd.