1963: Aardappelen vlogen in het rond

Een ronddraaiend rad bestaande uit een soort ijzeren vorken, woelde door de grond en wierp al draaiend met grond en al de knollen omhoog. Beide kwamen opzij van de trekker terecht in een behoorlijk brede lukraak-strook.

Voor men aan een nieuwe rij kon beginnen, moesten eerst al die weggegooide aardappelen opgeraapt worden. Anders zou de trekker er bij een volgende gang een laag grond van de nieuw losgewoelde rij overheen gooien.

Vangnet als probeersel

Het rooien mocht dan mechanisch gaan, het oprapen was in die jaren nog handwerk. Dat was op zich al arbeidsintensief; de brede werpstrook zorgde ervoor dat het niet bepaald sneller ging. En dus ging men aan het sleutelen en uitvinden.

Een vangnet achter de werpschijf was zo’n probeersel. De knollen bleven in het net hangen terwijl de grond erdoorheen viel, terug op het land. Of er werd een korf gemonteerd die dienst moest doen als zeef. Het bleef behelpen.

Doorbraak door voorraadrooiers

Een doorbraak kwam er met de komst van voorraadrooiers. Daarbij moet men niet denken aan de grote bunkerrooiers van nu. Met voorraadrooiers werden machines bedoeld die de omhooggewerkte knollen in één rij op het land legden. Zo waren ze veel sneller op te rapen. Het nadeel was dat er nog steeds veel arbeidskrachten bij nodig waren.