‘Shit, hier doen we het niet voor’

“Twee zijn het er”, zegt Luc als hij de keuken in komt.

“Moet ik helpen?”, vraag ik.

“Maar jij hebt toch een vergadering?”, zegt hij.

“Joh, ik help liever even. Ze starten ook zonder mij wel”, is mijn antwoord.

Snel app ik de jongens dat een koe gaat kalveren van een tweeling en dat ik later aanschuif in de vergadering, dan stuif ik achter Luc aan de stal in. Maar, het is geen tweeling. In de stal zie ik twee ‘sterken’ naast elkaar staan in plaats van één koe. Het lijkt wel synchroon kalveren. “Met welke zal ik beginnen”, vraagt Luc? Gelukkig hebben we een grote afkalfstal waar voldoende ruimte is.

Meeste koeien kalveren zelfstandig af

We starten met Ansje waarvan we vermoeden dat zij het meest dringend is. Luc heeft alles al klaargezet. De emmer met warm water. Een beetje zeep. De touwtjes. Met de geboortekrik stand-by gaan we te werk. Mooi dat zo’n apparaat bestaat om toch de nodige hulp te bieden aan de vaars of koe wanneer dit nodig is. Meestal kalveren onze koeien zelfstandig af, maar bij de vaarzen is een beetje hulp soms echt nodig wanneer de geboorte te lang duurt. Zonder hulp loopt zowel kalf als koe gevaar.

“Kijk uit voor je vingers”, zegt Luc wanneer hij de krik omlaag krikt. “Ga eens heel voorzichtig naar rechts en omlaag.” Zo ontstaat steeds meer ruimte. Ondertussen wrijft Luc de laatste centimeters weg en floept na een paar minuten samenspel tussen vaars en ons, het kalf eruit. Een mooi ‘bulleke’.

Kalf twee komt er mooi vanaf, maar …

En door! Het kalfje wordt bij de vaars neergelegd die zich direct over haar kalf ontfermt. Snel de vloer met water en de vloerentrekker schoon maken, dan pak ik de krik er weer bij. Heel voorzichtig druk ik hem naar rechts om hem daarna weer terug te laten veren. Eerst is nog iets meer ontsluiting nodig en, ja hoor, ook dit kalf komt er mooi vanaf. Maar, daar waar we in eerste instantie denken dat het kalf ademt, ziet het er ineens toch niet goed uit.

“Water”, zegt Luc. We poetsen het kalf fris.

“Over het hek.” Gezamenlijk hangen we het kalf met de achterpoten over het hek om te zorgen dat de longen schoon worden en het lucht krijgt. Uiteindelijk leggen we haar voorzichtig weer op de vloer, maar er zit geen leven meer in.

“Shit, daar doen we dit niet voor.”

Te laat en ook dan afwezig in de vergadering

Vertwijfeld blijven we achter. Hadden we toch beter met deze kunnen beginnen? Helaas is het soms zo dat ook kalveren sterven. Daar balen we dan ook flink van. Luc nog wel het meest. Het dode kalfje gaat in een kruiwagen en we poetsen de boel nog even schoon.

Om 10.30 uur log ik in bij de online vergadering, een half uurtje te laat. Toch fijn dat dit zomaar kan. Normaliter was ik allang onderweg geweest en had ik Luc niet kunnen helpen, maar nu voelt het toch prettig ondanks dat we eentje niet hebben kunnen redden. Het is niet anders.

Ondertussen dwalen mijn gedachten tijdens de vergadering soms nog wel af: “Wat als …”