Boerin Tineke: ‘Het was altijd Tien wil je even dit, Tien wil je even dat’

Tineke de Reus gaat binnenkort met haar man in het dorp wonen. Ze dragen het stokje over aan hun zoon. Maar pensioen? ‘Dat lijkt me saai.’

Tineke leerde Piet kennen door haar werk als embryotransplanteur. Zo belandde ze op de boerderij. “Ik besloot om half-half boerin te worden, ik hield mijn baan en vulde de gaten op de boerderij. Het was veel intensiever dan ik destijds had verwacht, je staat bijna 24 uur per dag aan. Er is altijd wat onverwachts wat nog even gedaan moet worden. Daar moet je wel aan wennen. Je komt thuis van je baan en duikt gelijk de drukte weer in.”

Haar werk als embryotransplanteur bij ETS Holland deed ze met plezier. “Ik crosste heel Nederland door en kon bij allerlei boeren zien hoe ze hun bedrijf runnen. Mijn man was ook buitenshuis actief. Ik was of op tijd thuis om de kalveren te voeren en anders deed iemand anders het. We hadden een vaste medewerker en waren flexibel.”

Toen Tineke trouwde, ging ze drie dagen werken. Na de geboorte van de eerste werd dat twee dagen en toen de derde drie jaar oud was schakelde ze terug naar één dag in de week. “We wonen in Biddinghuizen ver weg van alles, dus ik was ook altijd de taxichauffeur van het gezin.”

Gestopt met embryowerk

Na 25 jaar stopte ze met het embryowerk. “Het was een keer mooi geweest. Ik wilde toen graag iets voor mezelf doen want thuis was het altijd ‘Tien wil je even dit’ en ‘Tien wil je even dat’. In 2018 bouwden we een stal met het oog op onze opvolger, Sander. In de oude stal, de melkput en het tanklokaal kwam ruimte vrij. De kalveren kregen grote strohokken en voor mij kwam er een productieruimte voor zuivel en een landwinkel.

Ik was 59 toen ik met de zuivel begon. Ik volgde een zuivelcursus en verdiepte me in de productie van boter en karnemelk wat best lastig is. Ik maakte lekkere yoghurt, karnemelk en boter, kwark en kefir en vond dat echt leuk. In de boerderijwinkel verkocht ik naast zuivel ook kwaliteitshoning, boerenijs, groentes uit de omgeving en fijne kaas van boeren uit de streek. Ook heb ik leuke fröbeltjes en hebbedingetjes en de mooiste schilderijen van dieren. Maar als je het zuivelen alleen doet, sta je op een gegeven moment zes lange dagen per week aan. Mijn lichaam zei: het is teveel. Ik werkte twee dagen in de winkel en maakte vier dagen zuivel.” Daarom stopte ze in mei van dit jaar met de zuivelproductie.

De boerderijwinkel runt ze nog wel. “Nu verkoop ik kaas, honing en leuke dingen in de winkel. Voor de liefhebbers van mijn yoghurt heb ik cursussen yoghurtmaken georganiseerd.” Stoppen met de zuivel gaf Tineke ruimte. “Maar die ruimte werd weer opgeslokt, omdat we een huis kochten in Dronten dat opgeknapt moet worden. Over een maand of twee hopen we er te wonen. Onze zoon trekt dan met zijn gezin in de boerderij. Die werd ook verbouwd. We hebben in twee puinhopen gezeten.”

Klussen in nieuw huis en er vaker op uit

Inmiddels zijn haar dagen gevuld met klussen in het nieuwe huis. De winkel op de boerderij blijft twee dagen per week open. “Ik kan het goed met mijn schoondochter vinden, het is prima dat ik die dagen op het erf ben. Piet is nog dagelijks op de boerderij. We vallen in als er iemand ziek of op vakantie is. Ook controleer ik regelmatig de dracht van de koeien. Nu ik geen zuivel meer maak, krijg ik ook tijd om op ons kleinkind Brynn te gaan passen. Dat vind ik ook heel leuk. We zijn op weg naar de volgende fase.”

We zijn nu op de boerderij al niet meer het eerste aanspreekpunt, dat is onze zoon

Als ze straks in Dronten wonen, willen Tineke en Piet er wat vaker op uit gaan. “We zijn al een weekendje in Duitsland geweest. Straks kunnen we zeggen: morgen zijn we er niet, je redt het wel.” Evengoed is ze nog graag op de boerderij. “Het is je lust en je leven. Maar we helpen de nieuwe generatie aan een goede start en geven het bedrijf langzaam over. Het is goed dat we straks in het dorp wonen, al ga ik buiten eten met het fantastische uitzicht en de geluiden van de vogels en de koeien wel missen. Maar we gaan ons straks echt wel thuis voelen in ons nieuwe huis en in onze nieuwe rol. We zijn nu op de boerderij al niet meer het eerste aanspreekpunt, dat is onze zoon.“

Met twee dagen in de winkel, af en toe een koe insemineren en op haar kleindochter passen is het leven voor Tineke helemaal prima. “Pensioen? Dat lijkt me heel saai. Maar een klein beetje minder werken lijkt me best lekker.”