1959: Razendsnelle opmars van mechanische bietenkoppers

Zowel het voorjaarswerk, met dunnen en opéénzetten, als het rooien, vergden vele handen én vele uren. Het koppen, loswrikken en uitgraven van de grote bieten in de soms zware grond, was zwaar spierballenwerk. En wie een zwakke rug had, kwam ook niet ver.

Pogingen om het rooien te mechaniseren waren echter op niets uitgelopen. Toen na de Tweede Wereldoorlog personeel schaars werd, kreeg de mechanisatie een nieuwe impuls. En toen lukte het wel om een machine te ontwikkelen die het wrikken en koppen overnam.

Begin mechanische bietenkoppers was er

De eerste versies leverden nog sterk wisselende resultaten. Dat lag deels aan de afstelling. Dat was namelijk geen kwestie van een druk op de knop, maar van moeren aandraaien en veren spannen of ontspannen. Vaak ging er iets mis waardoor bieten soms te fors werden gekopt, of juist te weinig of scheef. Maar toch, het begin van het mechanisch koppen en rooien was er.

Op de foto een machine die de bietenkoppen met loof en al omhoog transporteert, zodat alles in een meerijdende kar gekiept kon worden. De bieten zelf bleven op het land liggen en moesten handmatig worden geladen. Als het allemaal een beetje meezat, kon men in 9 uur tijd een hectare doen.