Op de knieën

Nederlanders zijn over de hele wereld bekend om hun handelsgeest. Als je hier in Canada geld wilt uitgeven, moet je er veel moeite voor doen.

Wij wonen nu ruim vijftien jaar in Canada en zijn onderhand aardig gewend aan het leven hier. Echt veel anders dan in Nederland is het niet, hoewel de gezelligheid nog altijd ver te zoeken is. Maar ook dat went op den duur.

Handelsgeest ontbreekt

Iets waarover ik me blijf verbazen hier is de handel. In dit geval de machinehandel. Nederlanders zijn over de hele wereld bekend om hun aangeboren handelsgeest. Wanneer ik destijds in Nederland ook maar tegen iemand fluisterde dat ik een nieuwe trekker wild kopen, stonden er bij wijze van spreken de volgende dag al vijf vertegenwoordigers op de stoep met elk hun aanbieding. Hier gaat dat wel een beetje anders. Daarvan een paar voorbeelden die ik de afgelopen maanden weer ervoer.

Geen reactie van trekkerdealer

Op de farmshow in London, Ontario, begin maart, werd een bepaald type McCormick-trekker aangeboden voor een zeer scherpe prijs. Omdat onze dealer om de hoek ook McCormick- en Landini-dealer is, besloten Huib en ik eens bij hem, Bill heet hij, binnen te lopen om te informeren naar de aanbieding. We vertelden hem dat we interesse hadden om onze huidige Landini in te ruilen voor een McCormick ofwel een Landini, omdat de trekkers van dat bepaalde model identiek zijn. Nou, dat zou hij wel eens even voor ons uitrekenen. Hij beloofde erop terug te komen. We zijn nu zes weken verder en van Bill hebben we nog niets gehoord of gezien. Zelfs niet nadat een magazijnman hem er op mijn verzoek nog eens aan herinnerd heeft. Ook toen ik Bill enkele keren tegen het lijf liep in zijn zaak, was het enkel ‘hallo’ en ‘goeiedag’ en een praatje over het weer, maar geen woord over de trekkerhandel. Ik begin er niet meer over. Het is graag of niet.

Laten zien is te veel moeite

Een tweede geval betrof gebruikte uienverwerkingsapparatuur die al twee jaar te koop staat bij een handelaar hier niet ver vandaan. Ik heb de verkoper gebeld en ben in de auto gestapt om het spul eens te bekijken. Huib en ik hadden wel interesse, maar wilden het eerst wel zien werken, ook omdat het nogal geavanceerde apparatuur betrof. De verkoper vond het echter wel veel werk om het hele spul uit de opslag tevoorschijn te halen. Ondanks dat wij aanboden het spul zelf op te halen en aan de praat te krijgen, wilde hij er niet aan beginnen, tenzij we 900 dollar huur zouden betalen voor het proefdraaien. Het hele spulletje had een vraagprijs van 14.000 dollar. Daar voelden wij uiteraard niet zoveel voor. Na nog wat gesteggel zijn we maar weer naar huis gegaan, met de toezegging van de handelaar dat hij er nog eens over na zou denken en er op terug zou komen. Dat is nu ook al vijf weken geleden. We hebben niets meer van de man gehoord.

Niet op de knieën om geld uit te geven

Het lijkt erop dat je hier soms letterlijk op je knieën moet wanneer je je geld wilt uitgeven. Maar daar pas ik voor. Dan maar op zoek naar iemand die wel wil verkopen.