‘Maisoogst vieren met een biertje’

“Dit jaar heb ik echt te laat gebeld, er is alleen nog maar plek over twee weken”, zegt Luc. “Nou, ja zeg”, zeg ik, “dat moet toch eerder kunnen?” Een paar dagen later belt Bertus, de boer van wie we altijd de mais kopen: “De mais, die moet er écht nú af! Anders wordt het veel te droog!” Geduldig wachten we af of er toch heel misschien, wellicht, eerder een plekje vrij komt. Maar ja, het gaat om een flink aantal hectares, dat kan niet zomaar even ergens tussen gedrukt worden.

Mais is kurkdroog

Opa Bennie en opa Frans houden ons op de hoogte van onze mais. “Kijk, ik heb ook een aantal kolven meegenomen. Ik ben een heel stuk de mais ingelopen. Kurkdroog”, is de eindconclusie. Dus besluiten Luc en ik, om ook eens poolshoogte te gaan nemen. We kunnen gelijk een aantal maisplanten meenemen ter versiering van ons erf, omdat er binnenkort een familiefeest is.

De bladeren van mais ogen overal bruin en droog, maar eigenlijk valt het verder nog wel mee. De stengels kleuren mooi groen en er zitten toch nog mooie maiskolven aan. Maar de stelen zijn wel een stuk dunner dan voorgaande jaren. Natuurlijk worden ook de korrels geproefd en we constateren dat het ‘beste’ mais is, maar dat het er eigenlijk wel af kan.

Neef Tom komt in zijn beste kleding vanuit zijn werk om te checken hoever ze zijn

Gelukkig is er besloten om ook op zondagen in te kuilen dus we worden door het loonbedrijf een halve week naar voren geschoven. Zoon Naud komt op de bewuste dag om half 5 thuis van zijn stage. Hij vliegt naar boven om de oude kleding aan te trekken en zich bij de kuilen te vervoegen. Neef Tom komt in zijn beste kleding vanuit zijn werk om te checken hoever ze zijn. Om vervolgens naar huis te gaan, zich om te kleden, een snelle hap naar binnen te werken en bij Naud te gaan staan. Twee kuilen worden gevuld en het ziet er prima uit. Natuurlijk wel anders, bruiner en droger, dan voorgaande jaren. Jammer, maar het is niet anders.

Geoefend team

’s Avonds laat, als het donker is en de harde werkers van het loonbedrijf na een welverdiende maaltijd vertrekken, gaan de jongens aan de slag. Luc heeft een raadsvergadering en vertrekt. Als ik na de chaos in de keuken opgeruimd te hebben, naar de jongens ga, zie ik niks. “We doen het zonder licht, anders kijk je de hele tijd tegen de lampen in. En je went er snel aan, dan zie je alles”, zeggen ze erg overtuigend.

Ze zijn een geoefend team. Ze communiceren duidelijk in korte bewoordingen met elkaar… “Ik heb nog wel een meter, trek maar!” Maar, ik zie echt weinig tot niks. Mijn rol is overbodig, constateer ik. Dus besluit ik om alvast het ‘tweedehands’ plastic een beetje uit te zoeken. En daarbij mag ik, na toestemming aan de jongens te hebben gevraagd, het zaklicht van mijn telefoon gebruiken. Inmiddels is Luc ook weer terug.

Laat in de avond zijn ze klaar en besluiten ze om nog een pilsje te nemen. Om de maisoogst te vieren.