Ruwvoer winnen in 1960: risico spreiden met hooi op ruiters

Op deze afbeelding uit 1960 is de hooibouw in volle gang. Links is nog een hark te zien, bedoeld voor achter het paard. Het waren jaren waarin paard en trekker allebei gebruikt werden, het paard nog iets meer dan de trekker. Daar zou overigens snel verandering in komen, drie jaar later was de situatie al andersom.

Ruiters

Het hooi zelf hangt te drogen op ruiters. Ruiteren vrat arbeid vandaar dat veel boeren de voorkeur gaven aan grondhooien. Bij mooi weer lag het gras dan uitgespreid op het veld. Naderde een bui dan werd alles snel op hopen, ofwel oppers, geharkt. Na de bui trok men die weer uit elkaar.

Ook dit vrat arbeid, maar minder dan ruiteren. Toch zou elke boer ruiters moeten hebben als onderdeel van de standaarduitrusting, zo vond de landbouwvoorlichting. Met deze attributen kon het hooiseizoen namelijk gespreid worden. Men kon eerder beginnen met maaien en het bladrijke gras op nog vochtige ondergrond toch droog krijgen.

Ook in augustus of september zou zo nog een vracht hooi zijn te winnen. Naast het spreiden van arbeid werd zo ook het risico op een mislukking gespreid.

Overbelading

Over ruiters was veel te doen. Niet iedereen haalde er goede resultaten mee. Overbelading was het grootste risico. Boeren stapelden al snel veel te veel gras op de ruiters. Omdat drie- en vierpootvarianten binnenin niet zo goed ventileerden, trad eerder schimmelvorming op. Beter waren dak- en tunnelruiters waar de wind tussendoor kon blazen.