Kijkje in 1932: enorme voederbieten in de kuil

Op deze afbeelding uit 1932 is goed te zien waar de term ‘inkuilen’ oorspronkelijk vandaan komt. Er is een smalle – ondiepe – kuil gegraven, in dit geval ten behoeve van onderzoek naar de bewaring van voederbieten. Tijdens de bewaring bleken de verliezen aan voedingswaarde namelijk aanzienlijk en ook rot lag op de loer. Veel bleek terug te voeren op de bemestingstoestand. Boeren die al te royaal met kunstmest omgingen, hadden meer moeite de ingekuilde bieten goed te houden dan zij die vooral stalmest gebruikten.

Voederbieten voor de koeien

De bieten waren bedoeld om er ’s winters de koeien mee te voeren. Vooral boeren op de zandgronden teelden ze, elders in het land kwamen ze amper voor. Ten tijde van de foto was het areaal sterk aan het afnemen. Vóór die tijd zat de teelt juist flink in de lift, hetgeen rechtstreeks verband hield met de opkomst en beschikbaarheid van kunstmest.

De piek lag in de oorlogsjaren, toen bedroeg het areaal 67.000 hectare. De verklaring daarvoor was dat tijdens de oorlog de invoer van allerlei veevoergrondstoffen moeilijk tot onmogelijk was. Maar na de oorlog zakte de bietenteelt in. Acht jaar nadat deze foto werd gemaakt, was het areaal bijvoorbeeld al geslonken tot 39.000 hectare. Boeren zagen toen meer in suikerbieten dat een soort dubbeldoelgewas kon zijn: de fabriek wilde de suiker, zelf hielden ze de koppen en het loof als veevoer.

Inmiddels neemt de belangstelling voor voederbieten weer toe vanwege de positieve uitwerking op zowel de melkproductie als de -gehaltes.