1971: gemengd bedrijf verdiende veel bij met kleine kippentak

Deze foto is gemaakt in 1971. Een boer voert zijn kippen. Niet met een vernuftig systeem maar gewoon met een emmer. De foto geeft een beeld van hoe de pluimveehouderij er na de Tweede Wereldoorlog uitzag.

In Nederland werden toen vooral kleine hokken gezet van pakweg 40 vierkante meter en bedoeld voor rond de 100 legkippen. Grotere hokken hadden al wel de aandacht, in Amerika was men hier bijvoorbeeld al tamelijk ver mee, maar in Nederland was hier in die jaren nog niet veel animo voor.

Kuikens opfokken in de winter

Vooral het opfokken van kuikens in de winter werd als problematisch gezien omdat er dan een kachel of andere warmtebron geplaatst diende te worden. Ook hikten sommige boeren aan tegen de bouwkosten van die ‘megaschuren’ waar ze in Amerika soms wel 600 kippen tegelijk in hielden. Men vond dat hier toen onvoorstelbaar veel.

Toch zou het niet lang duren voor de sector ook in Nederland overging op grote stallen en hokken. De groei mondde uiteindelijk uit in de legbatterij die in 1965 het meest voorkomende huisvestingssysteem was voor legkippen.

Raampje open om te ventileren

Voor wie een klein, gemengd bedrijf had, kon de investering in een batterij niet uit. In dat geval hield men het bij de kleinere hokken zoals op de foto. Voeren ging met de hand, eieren rapen en uitmesten ook. En ventileren gebeurde door simpelweg een raampje open te zetten.

De omvang mocht dan klein zijn, deze gemengde bedrijven haalden uit hun pluimveetak wel een aanzienlijk deel van hun inkomen. Met een eierprijs van rond de 12 cent per stuk kon dat oplopen tot wel 40%.