Duitsers in het zand

Wie kent ze niet? Duitsers die op het strand een zandkuil graven.

Het lijkt er op dat een bekend Duitse fenomeen zelfs bij de Duitse varkens in de genen zit. Hiermee suggereer ik overigens niet dat de Duitser en het Duitse varken op elkaar lijken … alhoewel? Laat ik het eerst eens uitleggen. Zoals ik al eerder heb geschreven loopt er een stel ‘Bunte Bentheimers’ (in het Nederlands vrij vertaald: Bonte Bentheimers) bij mijn ouders in Buurse (Ov.) en op de farm in Hongarije. Het zijn prachtige varkens. Ze komen van oorsprong uit de regio Bentheim, net over de Nederlands-Duitse grens bij Bad Bentheim. Het varken werd tot midden jaren vijftig van de vorige eeuw volop gehouden in Twente en de aangrenzende regio Bentheim.

Strand

De dieren vinden het heerlijk in het zand. De zandgrond in Twente is maalzand, oftewel net zo droog en fijn als aan het strand. Met temperaturen van 20 graden gaan de Bonte Bentheimers al rollend dieper de grond in, op zoek naar een koeler plekje. Een prachtig gezicht.

Op een stapel hout zat ik een blik cola te drinken en te kijken naar het gedrag van de varkens. Toen schoot me het volgende verhaal te binnen. Lang geleden zat ik  met een stel vrienden op een strand in Spanje. Een Duits echtpaar, rond de 50 jaar, arriveerde op het strand. De man had een bierpens zo groot dat zijn vrouw continu in zijn schaduw verbleef. De Duitser moest zijn zwembroek nog aan doen. Normaliter draait zo’n Duitser een handdoek om zich heen. De omvang van deze oversized Duitser was echter te groot voor zijn handdoek. Dus hij wisselde zonder handdoek zijn witte onderbroek, formaat kampeertent, voor een Adidas-zwembroek. Na dit lachwekkende tafereel pakte hij een schep. Hij zweette al voordat hij begon met graven. Na een kwartier was de helft van deze Duitser verdwenen achter een zandbult. Nou, die herinnering kwam bij me boven toen ik de BB-varkentjes heerlijk in het zand zag rollen.

Zeugenvoer

Het voeren van hobbyvarkens in Nederland is overigens een gruwelijk dure business. Een zakje zeugenvoer van 25 kilo kost zomaar €10 tot €12. Dat is omgerekend €40 tot €48 per 100 kilo. Potjandorie, een hobby mag geld kosten, maar wel met enige realiteitszin natuurlijk. Dus heb ik voor mijn ouders een zak premix uit Hongarije meegenomen. Een 4 procent premix in een 40 kilozak. Lekker makkelijk bedacht door de Hongaren: één zak op 1.000 kilo voer en ze hebben vanzelf de 4 procent toevoeging te pakken. Toen ik de man in de fabriek vertelde dat we in Nederland nog maar tot 20 of 25 kilo in een zak mogen doen vanwege de Arbo-wetgeving, moest hij lachen en schudde zijn hoofd. Tsja, de premix is dus voorzien.

Verder ga ik enkele granen en zonnebloemschroot regelen, zodat we zelf een voer in elkaar kunnen draaien. Een kleine hamermolen heb ik inmiddels gekocht. De volgende stap is het fermenteren van dit voer. Zo krijgen de varkens een gezond en lekker voer, dat bovendien een stuk goedkoper is dan dat kant-en-klare hobbyvoer.