Biest bevat vaak te veel kiemen

Een derde van de eerste biest verstrekt aan kalveren bevat te veel kiemen en is daarmee ongeschikt voor het voeren aan pasgeboren kalfjes. Voor ingevroren biest geldt zelfs dat twee derde te veel kiemen bevat.

Dat blijkt uit onderzoek van Vetvice en Veterinair Centrum Someren, mede uitgevoerd door HAS Hogescholen Den Bosch. Het onderzoek is gepubliceerd in Tijdschrift voor Diergeneeskunde.

Duidelijk signaal

De auteurs van het onderzoek geven aan dat het onderzoek op een beperkt aantal bedrijven in omgeving Someren niet direct vertaald kan worden naar alle bedrijven in Nederland. Wel geeft het een duidelijk signaal.

Grens bij 100.000 kve

Biest bevat te veel kiemen als de grens van 100.000 kiemvormende eenheden (kve) per milliliter wordt overschreden. Ook als er meer dan 10.000 kve coliformen aanwezig zijn, wordt dat gezien als te veel. Het probleem van te veel kiemen is dat het kalfje, op het meest kwetsbare moment, belast wordt met veel bacteriën, terwijl door het hoge kiemgetal de opname van antistoffen juist daalt.

De eerste biest die direct uit de uier wordt geanalyseerd op kiemen bevat in 100% van de gevallen minder dan 100.000 kve. Buitenlands onderzoek meldt een gemiddelde van 28.000 kve met een spreiding van 0 tot 60.000 kve.

Onvoldoende schone apparatuur

Het kiemgetal van de eerste biest op het moment van voeren aan het kalf kan toenemen door de mate van besmetting van de biest en de mate of tijd waarin bacteriegroei kan plaatsvinden. De bronnen van verontreiniging zijn niet zuivere melkapparatuur, opvang van biest zoals dumpemmer, emmers of flessen zijn onvoldoende schoon en bij handmatig melk wordt er speenhuid, stof en vuil van de uierhuid terug gevonden bij onvoldoende reiniging van de uier.

Portiegrootte van belang bij ontdooien biest

Dat ingevroren biest op moment van verstrekken in twee derde van de gevallen boven de grens van 100.000 kve zit, heeft te maken met het feit dat het soms enige tijd duurt eer de biest wordt ingevroren. Ook is er tijd nodig om de gehele portie biest te bevriezen. De portiegrootte speelt dus een rol. Datzelfde geldt voor ontdooien. Dat gebeurt vaak in een warm water bad (au bain-marie). Deze methode vraagt veel tijd. De biest die het warme water raakt, is vaak al ontdooit en komt boven 4 graden waarbij bacteriegroei weer kan ontstaan. De kern van de portie biest is dan vaak nog bevroren.