‘Opgebrand’

Het is een vreemde gewaarwording. Van de ene op de andere dag kun je niets meer uit handen krijgen. Een burn-out.

Een burn-out? Een paar jaar geleden dacht ik: ‘Dat is echt een welvaartsziekte. Ga gewoon aan het werk en zeur niet zo.’ Nee, een burn-out zou mij nooit treffen, want daar ben ik veel te nuchter voor. Maar toch kwam die man met de hamer voorjaar 2015 ook bij mij aan de deur.

Eerder schreef ik al dat mijn vrouw Marloes anderhalf jaar niet goed kon functioneren door whiplashklachten nadat ze van een trap viel. Een arbeidsdeskundige begeleidde haar om in stapjes haar werk weer op te pakken. Onze insteek was: Hans doet wel een paar stappen meer, met wat externe hulp worstelen we een tijdje en dan komt alles op zijn pootjes terecht. Zo hebben we altijd onze bedrijfsvoering gedaan en dat werkte prima. De arbeidsdeskundige waarschuwde toen al dat ik al een flinke workload heb en moest oppassen er zelf niet aan onderdoor te gaan. Ik antwoordde met een glimlach: “Hoe drukker het is, hoe beter ik me voel. Mij krijgen ze niet klein.”

Maar met een bedrijf dat de laatste tien jaar hard gegroeid is, een jong gezin met vijf kinderen, proberen klaar te staan voor alles en iedereen en dan anderhalf jaar mijn rechterhand Marloes die er niet was… Dat alles heeft er kennelijk veel harder ingehakt dan ik kon voorzien.

Toen Marloes terug kwam, zakte ik door de hoeven

In maart vorig jaar zei Marloes in een prachtig voorjaarszonnetje: ‘Ik ben er weer helemaal!’ En een paar dagen later zakte ik door de hoeven. Na een aantal jaren alle ballen hoog te hebben gehouden, vielen ze mij uit handen. Ik sliep erg slecht, het werk kwam niet meer uit mijn handen en helder nadenken was er ook niet meer bij. Een burn-out.

Eerst dacht ik nog: ‘Ach, even een paar weken rustig aan en dan ben ik er weer.’ Dat bleek een misvatting. ‘Oké, dan maar wat resoluter: al het bestuurswerk cancelen en alleen het hoognodige doen. En daarbij meer sporten om mijn hoofd wat leger te maken.’

Slaap maar, dan neem je een betere beslissing

Ik heb mezelf beter leren kennen in deze periode. Zoals die keer dat ik met een van onze kinderen foto’s bekeek. ‘Haha, hier papa. Daar ben jij weer als zombie!’ Ja echt. Op een verjaardag van een van de kinderen had ik de gedachten helemaal bij iets anders. Op een ander feestje was iedereen aan het zingen behalve papa, want die moest zo nodig nog even bellen… Altijd maar denken aan die beren op de weg of die spoken tijdens het slapen, terwijl ik van het mooiste in mijn leven niet kon genieten, omdat ik er niet bij was met de gedachten.

Dus ik heb veel geleerd: het werk komt nooit af, zonder zorgen ben ik nooit en ’s nachts hoor je te slapen. Dan kun je problemen toch niet oplossen. Slaap maar gewoon, dan ben je morgen fit en kun je een betere beslissing nemen.

Dat is allemaal gemakkelijker gezegd dan gedaan. Toch, heel langzaam, begin ik het te leren. Na een lange tunnel zonder veel licht, zie ik de zon weer achter de wolken vandaan komen.