Snel fosfaatrechten kopen

“Herinner je nog van de melkquotering?” vraagt Hanna. “Het werd bijna voor niets verhandeld”.

Zo was het. Het was in de tijd van de gulden. Onze buurman kocht vrij vlug melkquotum voor 42 cent. Wij vonden het bespottelijk. Voor iets dat niet bestond zoveel geld betalen. Dom, dom, dom.

Later bleek hoe erg wij er naast zaten. De quotumprijs steeg tot grote hoogten. Degenen die vroeg gekocht hadden, konden uitbreiden en het bedrijf ontwikkelen. Anderen, van het afwachtende soort, bleven stilstaan. Moesten later alsnog quotum aankopen om het bedrijf met de tijd mee te laten groeien.

Wij zaten niet bij de eerste groep, maar ook niet bij de laatste. We groeiden wel, maar met aanzienlijk duurder quotum. Degenen die niets deden, hebben het voor een groot deel niet gered. Het bedrijf werd te klein voor de opvolger. Veel zonen hebben dat hun vader verweten.

Herhaling van melkquotum

“Dat bedoel ik”, zegt Hanna. “We krijgen nu het fenomeen fosfaatrechten. Wat ik je zeg, we krijgen een herhaling van het melkquotum. Eerst zijn de rechten goedkoop, maar ze worden langzaam duurder. Vooral omdat we er nooit weer vanaf komen. Het is, anders dan de melkquotering, een milieumaatregel. Die worden alleen maar strenger. Ik voorspel je dat de fosfaatrechten langer blijven dan de melkquotering.”

“Je bedoelt dat we snel fosfaatrechten moeten kopen?”, vraag ik. Ze knikt: “Als je ze nodig hebt om klaar te zijn voor de toekomst, kopen zodra ze beschikbaar zijn.”

Vermogenspositie aangetast

Dat kan best eens zo zijn. We zijn armer geworden omdat de melkquotering werd afgeschaft. We worden weer rijker door het toekennen van fosfaatrechten. Onze vermogenspositie wordt echter weer aangetast omdat we nu rechten moeten kopen. De kostprijs van melk gaat stijgen. Geen prettig vooruitzicht.

“Sneu voor boeren met een extensief bedrijf”, vindt Hanna.”Ze zijn niet de oorzaak van het bereiken van het fosfaatplafond. Dat deden de uitbreidende bedrijven, zoals wij. We worden daarvoor beloond met meer fosfaatrechten. Het voelt niet rechtvaardig.” “Maar wel plezierig”, meent Hans te moeten zeggen.