Welzijn productiedier kan beter

Ik heb veel geleerd van mijn grootouders. Ook al hielden ze hun koeien voor de slacht, ze gaven echt om hen. Net zoals veel mensen openstaan voor verbeteren van het welzijn van hun productiedieren.

Zomers op de boerderij in Ontario, Canada. Weilanden met koeien. Gesprekken met oma aan de keukentafel. Mijn gedachten gaan er vaak naar terug. Mijn opa en oma hielden van hun zoogkoeien en praatten met passie over hun werk. ‘40 head of Herefords‘, zei mijn oma altijd trots.

Op een dag ging ik met mijn opa, die zijn boerderij inmiddels had verkocht, naar de winkel om de krant te halen. In het weiland dat van hem was geweest, zag hij onmiddellijk dat er iets aan de hand was. Mijn 73 jaar oude opa sprong over een hek en ik ging hem achterna.

Opa doet verwoede pogingen om kalf te redden

Een van de koeien loeide hard. Haar pasgeboren kalf zat met de kop vast tussen rotsblokken die op veel plekken in Ontario onderdeel uitmaken van het landschap. Toen we dichterbij kwamen stopte ze met loeien, alsof ze opgelucht was dat er hulp was. Mijn opa trok aan de voorpoten om het kalf te bevrijden. Zijn armen zaten onder het bloed. Na tien minuten van vergeefse reddingspogingen kwam de stier van de kudde dreigend op ons af. We zetten het op een lopen. Mijn opa ontkwam op een haar na aan de stier. De jonge boer die het bedrijf van mijn grootouders had overgenomen, schoot het kalf dood. De moederkoe die haar kalf had verloren stond daarna altijd gescheiden van de groep en had een trieste blik in haar ogen. Mijn opa en oma hielden haar in de gaten. En ik realiseerde me toen dat, ook al hadden ze koeien voor de slacht, ze echt om de dieren gaven.

Discussies over dierenwelzijn aan de keukentafel bij opa en oma

Kippen in legbatterijen, koeien en zeugen in boxen: dat zag ik toen ik op andere boerderijen kwam. Een heel andere wereld dan bij opa en oma. En toen ontstonden er discussies aan de keukentafel. ‘But you wouldn’t be here if it were not for meat!’, maakte oma me duidelijk. Mijn droom was alleen maar boerderijen met mensen zoals mijn opa en oma. Ik besloot al op twaalfjarige leeftijd in actie te komen tegen de slechte praktijken die gewoon waren geworden. Ik bezocht veemarkten en las boeken van Temple Grandin en Jane Goodall. Ik ging farm animal behaviour studeren. Op de universiteit kwam ik een man tegen die langer was dan ik met mijn 1.82 meter: Hans, een knappe 1.90 meter lange Duitse bietenboer. Ik ging na mijn studie met hem mee naar Duitsland. De relatie ging voorbij, maar het werk dat ik daar deed, bleef ik doen. Voor een dierenwelzijnsorganisatie inspecteerde ik veemarkten en veetransporten.

Met Eyes on Animals wereldwijd verbeteringen doorvoeren

Door een bezoek aan de veemarkt in Leeuwarden maakte ik kennis met Nederland als landbouwland. Nederland is een van de belangrijkste importerende en exporterende landen van dieren, waar enkele van ’s werelds meest toonaangevende slachthuizen staan en waar een innovatief klimaat heerst. Een land waar verbeteringen nodig zijn, maar waar ook duidelijk mogelijkheden zijn. Vanuit dit leidende landbouwland zouden verbeteringen zich kunnen verspreiden over de rest van de wereld. In 2008 richtte ik Eyes on Animals op. De afgelopen jaren heb ik veel goede en slechte praktijken gezien en vooral mensen ontmoet die van hun werk houden en openstaan voor verbetering. Daarover ga ik bloggen voor Boerderij.nl. Dat de wereld niet zwart-wit is, had ik al ontdekt op de boerderij bij opa en oma.