Het groene goud

Werken met gemiddelden en vaste waarden bij gras leidt niet tot de hoogste opbrengst, wel tot lagere marges.

Veehouders leggen nu de basis om in boekjaar 2015-2016 geld te verdienen. Tenminste, als het goed is. Want geld verdienen doe je met het beste uitgangsmateriaal: je voer. Om de kans op een goed gewas zo groot mogelijk te maken, moet er nu al nagedacht worden over de bemesting van het grasland. Doe dat met een plan. Welke opbrengst verwacht je, wat is de vruchtbaarheidstoestand van je bodem en welke bemesting past daarbij? Alleen zo is er een goede kans dat er qua opbrengst, energie en eiwit een ­geslaagd gewas te oogsten valt.

Het is verwonderlijk dat veehouders met grasland van zeg € 50.000 per hectare zo ruw met hun duurste productiemiddel omgaan. Velen mikken gewoon overal 30 kuub mest op. Ze hebben er geen idee van wat die mest bevat. En 30 kuub is ook makkelijk voor de loonwerker, anders moet hij ook nog de instellingen van zijn bemester aanpassen. Die 30 kuub geven ze liefst ook nog zo vroeg mogelijk, want de put zit vol, en ach, dat beetje structuurschade met die zware machines op dat toch wel wat natte land zal toch niet zo erg zijn?

Daarna volgt de kunstmest. Gelukkig hebben de meesten al wel onderscheid gemaakt tussen weide- en maaipercelen. Maar ook hier wordt nog te vaak de regel ‘one gift fits all’ gehanteerd.

Wie veehouder wil blijven, moet zich als de wiedeweerga laten inlichten, voorlichten of bijscholen in gras verbouwen. Anders loopt hij straks veel achterstand op. Wie doormoddert met gemiddelden en aannames krijgt niet het voer dat hij wil. Kwalitatief en kwantitatief vallen er dan gaten. Wie te weinig gras van eigen land haalt, moet voer bijkopen en dat zal in de quotumvrije markt alleen maar duurder worden. Kwalitatief onder de maat betekent minder benutting van het ruwvoer en meer correctie van het rantsoen met vaak duurdere voedermiddelen. Beide leiden tot te hoge kosten en te lage marges. Die te lage marges zijn dus niet het 
gevolg van een te lage melkprijs.