Vaag voorgevoel

Bij één boer wist ik het antwoord al wanneer ik vroeg “Wanneer moet ze kalven?” Toen ik nog in de praktijk werkte leerde ik minstens zoveel over boeren als over koeien.

De bewuste boer antwoordde steevast “Als de pootjes komen”.

Ik moet aan hem denken wanneer ik al dagen een oude koe bij ons in het strohok in de gaten houd. Ze is al lang aan de tijd, maar kalven is er niet bij. Twee dagen geleden heb ik er maar eens op gevoeld. Geen slag in het lijf, geen ontsluiting. Dat betekent dus dat ik gewoon geduld moet hebben. En ’s nachts kijk ik zeker drie keer op mijn telefoon, die in verbinding staat met de camera in het strohok.

Gisterenavond heb ik haar weer gecontroleerd. Waarom, vraag ik mezelf af. Sommige kalveren blijven gewoon lekker lang zitten en dat is meestal omdat ze het goed hebben in die mooie dikke buik. Maar om één of ander reden ben ik er niet gerust op. De koe kijkt me dromerig aan en staat lekker te herkauwen. Die is voorlopig nog niets van plan.

Toch waak ik ’s nachts weer over haar. Daar heb ik geen wekker voor nodig, dat gaat vanzelf. En weer gebeurt er niets. Haar staart hangt ontspannen langs haar billen en haar kaken malen maar. Maar vanochtend kan ik het toch niet laten. De koe staat vast aan het voerhek en ik pak een emmer water met desinfectiemiddel. En ja hoor, er is volledige ontsluiting, maar het kalf ligt zo diep dat ik er maar net bij kan. Het is in ieder geval een stuitligging, zoveel kan ik nog wel ontdekken. Waarschijnlijk heeft ze daarom geen persdrang. Oma en Wijnand worden opgetrommeld en met zijn drieën gaan we aan de gang. Terwijl ik het kalf in de koe begeleid, trekken Wijnand en oma aan de pootjes. En het gaat zwaar, want de moeder perst helemaal niet mee. En dan wil ze eindelijk gaan liggen. Met heel veel moeite komt het kontje en daarna gelukkig vlot de rest. Het is een mooi stierkalf en ik ben erg blij dat het gelukt is. Oma desinfecteert de navel en meteen komt de moeder het kalf droog likken. Ze kijkt tevreden naar haar kind. Daar heeft ze toch mooi weinig zelf voor hoeven te doen. En die pootjes? Die kwamen niet vanzelf.

Voor Niek Roeleveld