Alleen maar winnaars

Genetisch gemanipuleerde mais komt al jaren de EU binnen. Zelf telen komt in beeld.

Wat wil je als boer? Een zo probleemloos mogelijk productieproces. Geen last van ziekten en plagen bij je vee en gewassen.  Bij de teelt van mais staat de Nederlandse veehouder daarbij op flinke afstand tot zijn concurrent in landen waar genetisch gemodificeerd (gg) zaaizaad volop wordt ingezet.

Van de gg-soorten is Roundup Ready-mais het bekendst: makkelijke onkruidbestrijding door een of meer keren spuiten met glyfosaat. De Bt-vormen zijn in Nederland minder bekend, maar bieden minstens zoveel perspectief. Dat is mais die via productie van natuurlijke gifstof een heel aantal schadelijke insecten doodt, en die rukken snel vanuit het zuiden op.

De ban op gebruik van gg-mais lijkt van tafel te gaan. Dat is maar goed ook. Want de teelt verbieden maar import van gg-mais toestaan, is hypocriet. Gangbaar krachtvoer bestaat voor de helft al uit geïmporteerde mais en soja, waarvan het merendeel een gg-variant is. Wel voeren, maar niet telen. Over een onnodig kostennadeel gesproken.

Tegenstanders van gg-mais beroepen zich meer op emotionele dan rationele argumenten. Gevolgen van gg-zaden zijn volgens hen onvoorspelbaar, de duurzaamheid is dubieus. Nu, ruim veertig jaar na de eerste inzet, zijn 63 Roundup-resistente onkruidsoorten bekend. De resistentie lijkt toe te nemen, vooral door onvoldoende vakmanschap van gebruikers. Bt-varianten zijn minder ‘verdacht’, resistentie is nog niet aangetoond. Sinds de inzet van Bt-gewassen is het jaarlijkse gebruik van insecticiden wereldwijd fors gedaald. Over duurzaamheid gesproken!

Teelt van gg-mais in Nederland is nog een kwestie van tijd. De enigen die het tegen kunnen houden zijn de zuivelaars. Maar waarom zouden ze? De consument maakt zich er niet druk over. In zijn pindakaas en pizza’s zitten ook gg-mais en gg-soja. Pak dus het kostenvoordeel en vergemakkelijk de teelt. Alleen maar winnaars dus.