‘Tijd om op te stappen’

CRV is een wereldclub en heeft in de wereld meer dan genoeg te vertellen, mits ze haar eigen lijn volgt. Dat vraagt wel veranderingen in de top.

Word je als CRV-voorzitter de laan uitgestuurd, dan stelt de afdeling pr een keurige nietszeggende verklaring op over verschil van inzichten, unaniem besluit van de Raad van Commissarissen en wat al niet meer. Als vertrekkend columnist heb je geen afdeling pr, dus mag je gewoon zelf je afscheidscolumn schrijven. Bij deze.

Het vertrek van Kees Gorter blijft een wonderlijke zet. Hij was een jaar of negen binnen CRV actief, dus hij was bekend. Dat hij zich als voorzitter anders ging gedragen, klinkt mij als slappe verklaring in de oren. Het heeft geknald, dat is zeker. Gorter had een andere mening, en hield zijn rug recht waar anderen zouden buigen om het voorzitterschap maar te kunnen behouden.

Nu ze in Arnhem toch de voorzitter eruit hebben gebonjourd en Ate Lindeboom met pensioen gaat, wordt het volgens mij tijd er een frisse wind door te laten waaien. Oude mannen hebben een schat aan ervaring, maar vormen een risico de vooruitgang te remmen. Wat mij betreft mag hoofdinspecteur Arie Hamoen het voorbeeld van Lindeboom volgen. Om plaats te maken voor een frisse opvolger die keuringsstandaard en bedrijfsinspectie wél aan de gemiddelde melkveehouder kunnen uitleggen. Bovenal moeten ze bij het wegbonjouren eens in de top kijken. Bij zijn komst was Roald van Noort wellicht een frisse wind. Maar na een jaar of wat heeft-ie CRV nog niks opgeleverd. Prachtig mooi dat de beste man een American dream heeft. Maar CRV, en met name de Nederlandse boer die CRV groot maakte, betalen ervoor. In een uitgeknepen markt als die van de VS valt voor ons niks meer te halen dan alleen bulk leveren tegen afbraakprijzen. Daarmee zijn geen winsten te behalen, al zijn de volumes nog zo groot.

CRV is een wereldclub en heeft in de wereld meer dan genoeg te vertellen, mits ze haar eigen lijn volgt. De Nederlandse no-nonsensefokkerij met daarbij levensduur en hoge gehalten, was en is een waardevol uithangbord waar te veel aan is getornd in de drang om wereldspeler te worden. Een simpel Nederlands stiertje als Beekmanshoeve Bertil onderstreept dat nog eens binnen het veel te veramerikaanste CRV-fokprogramma door veel betere zonen te geven dan alle wereldstieren bij elkaar: niet te grote, hardwerkende, lenige, langlevende koeien. Dat is pas efficiëntie! Ik bedoel werkelijke efficiëntie, en niet die efficiëntie die wordt berekend in de gelikte better life-efficiëntie- en gezondheidindex. Dat zijn louter marketingtools om niet-efficiënte stieren als Atlantic aan de man te brengen.

Rest mij aan het eind van deze bijdrage alle lezers te bedanken dat ze mijn mening de moeite van het lezen waard vonden. Ik heb genoten van reacties en discussies naar aanleiding van mijn columns. Columns die ik keer op keer heb geschreven met als doel mensen aan het nadenken te zetten. Voordat ik zelf een oude man en alwetende betweter dreig te worden die de vooruitgang hindert, vind ik het genoeg.

Vanaf deze plek roep ik voor de laatste maal naar Arnhem: Roald, zullen we samen opstappen?