‘Protocol of toch maar zelf denken’

Ook de huisarts twijfelt niet. “Blinde darm”, zegt hij spijtig terwijl hij de telefoon in de hand neemt om het ziekenhuis te bellen. Daar gaan we, met een tandenborstel en een setje kleding.

Het ontstekingsbloedbeeld is duidelijk maar de echo niet. De radioloog oppert om morgen terug te komen. “U wilt wachten tot het vanzelf overgaat?” Ik kijk hem onnozel aan. “Hoe groot is de kans dat het géén blinde darmontsteking is?”

Gelukkig is de chirurg doortastender. Dezelfde dag gaat onze cowboy onder het mes. Niet op de ouderwetse manier, waar ik de voorkeur voor heb uitgesproken, maar via een kijkoperatie. Drie kleine gaatjes, meer is het niet. De volgende dag zijn we weer thuis.

Na weken spoelen nog steeds onrustige wond

Al snel begint het wondje bij zijn navel te ontsteken. Na een week met pijn komt de koorts terug en neemt de chirurg hem weer op. Zorgvuldige controle laat geen complicaties zien en daarom krijgt onze cowboy alleen een infuus met sterke pijnstillers. Hij knapt op en mag een dag later weer naar huis.

Maar het navelwondje wil niet rustig worden. Na weken spoelen en desinfecteren komt er nog continu prut uit en is er een pijnlijke rode knikker ontstaan. Daarom vraag ik de geplande controle-afspraak bij dezelfde chirurg aan. Niet omdat hij toevallig ook belachelijk knap is. Maar helaas, er verschijnt een chirurg in opleiding. “U moet een maand lang drie keer per dag spoelen met de douchekop en als het rustig is geworden gaan we het wild vlees weghalen”.

Tevergeefs antwoord ik dat we dat al vijf weken doen en dat het desondanks alleen maar slechter wordt. De tranen prikken achter de ogen van mijn lieve cowboy van 10 jaar die ’s zomers normaal iedere dag in het zwembad ligt.

Mastitisinjector uit de stal gehaald

Thuis besluit ik de huisarts nog eens te bellen, maar de assistente verwijst mij, terecht, terug naar de poli. De dame daar zegt door de telefoon dat ze negen weken spoelen ook erg lang vindt en vraagt het na. “Dat is het protocol, sorry”. Natuurlijk, het protocol. Dat ontslaat je van de plicht zelfstandig te denken.

Na het gesprek loop ik linea recta naar de stal en vis een mastitisinjector uit de doos. O ja, ik weet heel goed dat dat niet de bedoeling is. De volgende ochtend is de knikker niet meer rood en gehalveerd in grootte. En vier dagen later gaat mijn cowboy vrolijk met een droge knikkerloze navel naar het zwembad.