Koken met ‘echte mannen’ van LTO

Tijdens een gezamenlijk uitje van het afdelingsbestuur van LTO zijn we gaan koken. Het was een hilarische avond.

De afgelopen weken zijn twee dromen uitgekomen. De een was relatief klein, maar gezellig. De ander relatief groot en net zo geweldig. Ik begin met de kleine droom. Sinds een paar jaar zit ik in het afdelingsbestuur van LTO. Tijdens vergaderingen nam ik, traditiegetrouw als vrouw, het notuleren op me.

Tijdens het notuleren viel me steeds op dat de mannen in het bestuur ‘echte mannen’ zijn. Enige vergaderdiscipline is soms heel ver te zoeken, helemaal nu sinds juli 2015 het item mest ons bezighoudt. Of eigenlijk: het houdt hen bezig. Als dat onderwerp ter sprake komt, zijn we zo een uur verder. Bij onze afdeling hebben we onderhand wel tien verschillende oplossingen voor het fosfaatprobleem.

Alleen biologische producten

Omdat we een fijn bestuur zijn en LTO ook veel tijd van ons vergt, leek het ons leuk een uitje te organiseren mét partners. En er leek mij niets leukers dan met deze echte mannen, die vrijwel nooit in de keuken staan, een kookworkshop te gaan doen. Die droom kwam uit.

Normaal begint een kookworkshop rond vijf uur, maar boeren moeten eerst melken. Dus heel optimistisch spraken we om zeven uur af. Resultaat: rond half acht waren we bijna compleet. De dame van de kookstudio had in het telefoon­gesprek gewaarschuwd dat zij alleen met biologische producten werkt. Dat durfde ik wel aan. Het bijt elkaar niet in de kookstudio dacht ik zo, biologische producten en gangbare boeren.

‘Liefdevol grootbrengen van stier’

Na uitleg over de recepten moesten ze worden verdeeld. Grappen als: “Ik kan alleen water koken” en (de mooiste): “Ik voel me in de keuken als FJ [Conny’s zoontje] in de stad”, gingen al snel rond. Er stond onder andere quinoa op het menu en een stoofpotje van Gurbe. Dat was een stiertje van een boerderij uit Friesland die een kromme poot had.

Ze hebben hem, zoals de kookworkshopdame benadrukte, heel liefdevol grootgebracht en hij heeft altijd in de wei gestaan. ‘Arm beest’, hoorde ik iedereen denken. Jaarrond in de wei is nou toch niet echt het summum van het leven van een stiertje. En hoe liefdevol grootbrengen van een anderhalf jaar oude stier eruit ziet, vraag ik me ook af. Ik aai ‘m liever niet, zal ik u zeggen. Maar toe maar, ongetwijfeld geeft het stadsmensen een heerlijk gevoel.

Al met al was het een hilarische avond, met veel onhandige boeren met grote messen en een groot kookfornuis. De dame deed het hartstikke leuk en we hebben heerlijk gegeten. Zo’n uitje is echt een aanrader om te doen met bestuur, buurt of familie. Met aandacht een seizoensgebonden gerecht klaarmaken, leren hoe een zoete aardappel of een knolselderijsoepje met makreel smaakt en wat karmijn is. Geniaal toch?