AlgemeenOpinie

Heidy Verhoef neemt afscheid

Columnist zijn heeft leuke bijkomstigheid: je krijgt reacties uit onverwachte hoek.

‘Afgelopen week stond er in Boerderij nog een stukje over”, zegt de man die we op de beurs spreken. “Die vrouw die dat schreef had helemaal gelijk! We moeten zulke dingen meer bespreekbaar maken. Hoe heet ze nou toch?” Mijn man en ik staan er bij en knikken een beetje. “Eh, was dat niet … Heidy Verhoef?’, vraag ik voorzichtig. “Ja, precies, zo heet ze! Volgens mij komt ze bij ons uit de regio, als ik haar stukjes zo lees.” We praten nog even door over het onderwerp, dat actueel is.

Onverwachte ontmoeting

In mijn hoofd woedt een tweestrijd. Zal ik me bekendmaken? Of zal ik maar niets zeggen? Ik besluit toch maar op te biechten dat ik die Heidy Verhoef héél erg goed ken. Zo’n onverwachte ontmoeting met een grappige ontknoping. Dat gezicht van die man toen het tot hem doordrong. Kostelijk!

Hartverwarmende reacties

Dat is een leuke bijkomstigheid van columnist zijn. Soms krijg je reacties uit onverwachte hoek. Van deftige mensen van wie je nooit zou denken dat ze Boerderij lezen. Van boeren uit een totaal andere hoek van Nederland. Of van een boerin uit Brazilië. Ik heb boeren aan de telefoon gehad en ik heb lieve kaartjes ontvangen. Heel bijzonder en hartverwarmend.

Mijn laatste column

Vandaag denk ik eraan terug. Want vandaag schrijf ik mijn laatste column. Toen we ons bedrijf verkochten en naar een huis aan de rand van het dorp verkasten, was ik bang dat mijn inspiratiebron zou opdrogen. Het boerenleven speelt zich nu immers niet meer op ons erf af.

Inspiratie genoeg

Over inspiratie gesproken: ik heb me erover verbaasd dat ik altijd wel weer iets wist te schrijven. Een grappig of lastig voorval, iemand die aan de voordeur belde, een bericht uit de krant, je kunt het zo gek niet bedenken of ik kon er wel een stukje over schrijven.

En wat bijvoorbeeld te denken van die keer dat ik een pittig stukje over managers schreef? “Nou baas, dat gaat over jou!”, had de vertegenwoordiger gezegd. Samen met nog wat anderen hadden ze bij ons aan de keukentafel gezeten. De baas haalde zijn schouders op en zei: “Nee hoor, dat gaat niet over mij. Maar ik weet wel over wie ze wél heeft geschreven!” Ook toen stond ik in tweestrijd. Want ik wist over wie het ging: zou ik het zeggen? Of de zaak in het midden laten? Ik koos voor het laatste en heb er nog steeds plezier om.

Afscheid nemen

Zo kijk ik met een glimlach terug op mijn periode als columnist. Ik houd niet van afscheid nemen. Maar ik denk wel even aan mijn inspirators: Johan, Eelco en Carool. Evert en Rikus. Allemaal mannen met verstand van voer. Jaco en Lina natuurlijk. Wat kun je met die mensen lachen! O, en Everard, Gert-Jan en Alex. En Mario en Mariëlle, die harde werkers. Gerard natuurlijk en Stijn en Cato, mijn schatten. Jan en Alie. En Antoon. En Ap. En nog heel veel anderen. Het ga jullie goed!

Lees meer van Heidy Verhoef: 

Afscheid nemen van ons bedrijf

Kredietverdriet

Beheer
WP Admin