Megabedrijven

Een van de meest gelezen artikelen in De Boerderij ging over Kees Koolen die in Brazilië het grootste melkveebedrijf van de wereld wil realiseren. Uiteindelijk praten we dan over een investering van €1 miljard. Er komen 1 miljoen koeien.

Het is moeilijk om je daar een voorstelling van te maken, maar gelukkig zijn er allerlei foto’s en filmpjes op internet te vinden over grote melkveebedrijven, in Californië, Siberië. China, overal.

Vrolijk word je niet van die intensieve melkveehouderij. En de mantra ‘we moeten wel om de wereld te voeden’ begint ook al een beetje afgezaagd te klinken. Maar waar ik vooral benieuwd naar ben is: waarom worden deze verhalen zo gretig gelezen, ik neem aan door onze melkveehouders? Willen zij eigenlijk allemaal wel zo’n bedrijf en is het de droom van iedere melkboer om 1 miljoen koeien te melken? Miljoenen en nog eens miljoenen liters melk, elke dag weer, mestbassins ter grootte van het Feyenoord-stadion, vrachtwagenkonvooien en scheepsladingen met voer, duizenden arbeiders en een afdeling personeelszaken, is dat wat elke boer diep in zijn hart wil? En dan ook nog eens in een land waarvan wij denken dat er minder regeltjes zijn, zodat we nou eens echt kunnen gaan ondernemen? Of is het juist andersom: willen onze boeren eens lekker griezelen bij dit soort verhalen? Is dit soort schaalvergroting precies wat ze juist niet willen? Is het geen droom, maar een nachtmerrie?

Ik denk het eigenlijk wel. Zeker als dan Willy van Bakel ook nog eens in het verhaal opduikt als mede-investeerder. Van die man zal nog menigeen midden in de nacht, badend in het zweet en kussenbijtend wakker schrikken. Dat overkwam mij trouwens van de week ook, dat wakker schrikken. Maar dat kwam omdat ik onder het motto – 4 miljoen mensen kunnen geen ongelijk hebben – weer eens naar Boer zoekt Vrouw had gekeken. En wat bleek nu: ze hadden wel degelijk ongelijk. Verschrikkelijk programma. Maar ik geef direct toe: waarschijnlijk zijn er veel melkveehouders die mooie dromen van Yvon Jaspers krijgen.