Hè, bah! Ik wil biologisch!

Een achtjarig jongetje komt bij ons eten. Het ventje heeft een geheel eigen mening over voedsel. Van wie zou hij die nu hebben?

De ouders van een jongetje waarmee mijn zoontje wel eens speelt, vragen me of hun achtjarig zoontje bij ons mocht logeren. De ouders hebben een belangrijke afspraak. Geen probleem, laat hem maar hier komen, zeg ik. Tijdens het eten ontspint zich de volgende dialoog.

Dialoog

– O lekker, eten! Ik heb honger! Wat eten we?

– Gehaktballen met gebakken champignons, aardappelen en rode kool met appeltjes en kaneel.

– O nee, bah! Ik eet geen gehaktballen, die vind ik vies.

– Ik heb nog kip in de koelkast, zal ik dat dan voor je opbakken?

– Nee, ik eet geen vlees. En die rode kool lust ik ook niet, want die komt uit een pot. Mijn moeder maakt dat vers uit onze moestuin, dat lust ik wel.

– Wil je een lekker glaasje melk? De koeien zijn net gemolken, verser kan niet.

– Zeker niet! Melk zit vol met olie en dat is héél slecht zegt mijn moeder. Ik drink wel biologische melk.

– Je bedoelt sojamelk? Tja, die hebben we niet. Wil je dan een glaasje limonade? Je moet wel wat drinken hoor. (Ik zet een glas frambozenlimonade neer).

– Wat is dat? Aanmaaklimonade? O nee, dat drink ik niet, dat zit vol met suiker! Mijn moeder zegt dat je van zo veel suiker pukkels krijgt. Suiker is héél erg slecht! Nee, ik wil ook geen appelsap want die jullie hebben is niet biologisch. Geef maar een beker water, dat drink ik wel.

– Ik heb net kwetsen geplukt. Zullen we vanmiddag muffins bakken met de kwetsen erin?

– Nee nee, dat lust ik niet.

– Ik heb toetjes in de koelkast, lust je die zo wel? Je hebt alleen maar een paar aardappelen gegeten, zonder jus.

– Wat hebben jullie? O, chocolade en vanille … Nee, die wil ik niet, want dat is vla met slagroom er al op. Dat is niet bio en zit vol met suiker en kleurstoffen en E-nummers en zo. Mijn moeder maakt zelf vla, daar zitten geen slechte dingen in.

– Goed… Ik heb ook verse yoghurt, biologische, kijk maar op het etiket, met honing.

– Nee bah, ik lust geen honing.

Veganistisch

Jongetje staat zonder te vragen op van tafel en gaat voor de tv zitten, ons in verbijstering achterlatend. Dan mompelt mijn boer: “Acht jaar oud? Dat is toch geen kind meer! Zoals hij doet en praat lijkt hij wel een bejaarde! Dat kind wordt precies zoals zijn moeder.” (Zij is van vegetarisch op veganistisch overgegaan en leeft van haar moestuinen.)

Ik heb later aan het jongetje gevraagd waarom hij geen vlees meer eet. Omdat het zielig is voor de dieren, luidde zijn antwoord. Waarop ik antwoordde dat kinderen van zijn leeftijd juist vlees en eieren en melkproducten moeten eten, omdat dat nodig is voor een goede groeiontwikkeling. Al eet je maar een beetje vlees.

Hoe komt een kind dat uit principe geen melk drinkt, geen vlees eet en zelfs snoep laat staan, aan calcium en vitamine B12 voor een normale groei? Dat de moeder er bewust voor kiest om veganistisch te leven, dat snap ik. Maar een jongetje van acht jaar?

Eten wat de pot schaft

Als kind van ‘eten wat de pot schaft’-ouders, die de hongerwinter nog hadden meegemaakt, keek ik tegen de boeren uit ons dorp op. Zij zorgden voor brood op de plank. Maar dat was nog in de tijd dat ons dorp twee bakkers en drie groenteboeren had, waarvan een met eigen grote moestuin. Daarnaast waren er drie slagers, drie 3 kruideniers en natuurlijk de boer waar ik een paar keer per week heenging om versgemolken melk, eieren en af en toe een kippetje te halen. Sinds Albert Heijn, Aldi, Lidl en anderen deze winkels aan huis niet meer levensvatbaar hebben gemaakt, merk je dat de band die ik als ‘burgerkind’ wel had met de natuur, de boeren en het ‘niet voorverpakte’ leven, bij de kinderen van nu ver te zoeken is.

Voeding en hersenen

Voeding beïnvloedt de werking van de hersenen. Je zou bijna gaan geloven dat het niet eten van dierlijke producten iets in de hersenen laat veranderen waardoor een persoon bijvoorbeeld sneller orthorexia kan krijgen, d.w.z. een obsessie voor gezond, eerst vegetarisch, daarna veganistisch eten. Zou daarnaar wel eens onderzoek naar zijn gedaan?

Wie herinnert zich nog die elfjarige jongen, Tom Kenter, die alleen rauwe groenten te eten kreeg van zijn moeder? Daar is nog een documentaire over gemaakt. Ga er maar eens voor zitten …