Xi Jinping

De Chinese president op bezoek. Watertechniek is voor China misschien nog belangrijker dan landbouwtechniek.

In de dagen voor de nucleaire top in Den Haag was de Chinese president Xi Jinping bij ons op staatsbezoek. Xi is een moderne leider, die voor de vuist weg kan spreken. Zijn helpers zijn minder ver, die plaatsten schermen in Amsterdam om te voorkomen dat Xi betogers zou zien. China heeft wat dat betreft nog een lange weg te gaan. Xi was, zoals alle Chinese bazen, geïnteresseerd in landbouwtechniek. Het land heeft weinig landbouwgrond en veel monden te voeden. Moderne kennis kan helpen, en dat soort kennis is in Nederland te koop. Een deel van de Chinese monden moet met geïmporteerd voedsel gevoed worden, en ook dat is bij ons te koop.

Die afhankelijkheid van het buitenland zit de Chinezen niet lekker. Volgens de FAO is in goed tien jaar tijd de importafhankelijkheid van het land voor landbouwproducten verdubbeld, tot zo’n 14 procent op dit moment. Dat betekent dat van elk bord eten in China 86 procent uit het land zelf komt en de rest uit het buitenland. Hoewel onze handel met China booming is, zijn we toch maar een kleine leverancier. Het gaat om dik €0,5 miljard per jaar. De Chinezen zijn voor hun voedselimport vooral afhankelijk van de Verenigde Staten, met een jaarlijkse importstroom van zo’n €20 miljard. Er wordt weleens beweerd dat de Amerikaanse economie in de benen wordt gehouden door China. Het omgekeerde is ook waar: voor eten zijn de Chinezen sterk afhankelijk van de VS. Voor een wereldmacht als China is het niet leuk om afhankelijk te zijn van het buitenland, en daarom was Xi hier om contracten te sluiten en zich te oriënteren op Nederlandse landbouwtechniek.

Om meer landbouwproductie te krijgen hebben de Chinezen niet genoeg aan techniek en kennis. Ze moeten hun landbouwstructuur verbeteren. Daarmee zijn ze op de goede weg, want sinds kort kunnen Chinese plattelanders zich gemakkelijker in de stad vestigen. Dat geeft ruimte voor schaalvergroting en mechanisatie.

China heeft nog een ander probleem, tekort aan water, en feitelijk is dat de meest beperkende factor voor verdere groei van de landbouwproductie. In Peking heeft men het grondwater in veertig jaar 60 meter onderuit gepompt, in Xi’an, waar ik vorig jaar ook was, zelfs 100 meter. Op nationale schaal is er krap voldoende water, en dan zit het ook nog eens op de verkeerde plek. Het water zit vooral in het Zuiden, de behoefte is in het Noorden. Men is met gigantische waterwerken en omleidingen bezig om het water over een afstand van 4.000 kilometer op de goede plek te krijgen. En dat ondanks dat in andere delen van de wereld dergelijk projecten vooral tot ellende hebben geleid. Kortom, mooi dat Xi landbouwtechniek kwam kopen, maar hij had beter naar ons waterbeheer kunnen kijken.