Goud

De beste willen zijn. Daar draait het de komende dagen om in Sotsij.

Na een jarenlange training hopen de deelnemers behangen met een gouden medaille terug te keren in Nederland. Als je het als sporter goed doet, dan oogst je overal lof. Iedereen prijst je, je wordt ontvangen door de koning (en niet te vergeten onze koningin), het dorp loopt voor je uit en met een beetje mazzel word je door de burgemeester benoemd tot ereburger van de gemeente. Zie je er ook nog een beetje leuk uit en komt je vlot van de babbel af dan word je uitgenodigd voor allerlei televisieprogramma’s. Het snabbelcircuit gaat voor je open. Je mag voor een kleine vergoeding linten gaan knippen en bedrijfsopeningen verrichten. Al met al ligt de wereld aan je voeten. Hoe anders is het als je ergens anders goed in bent. Voor, zeg maar, een excellente timmerman, accountant, leraar of boer loopt het dorp niet uit. Ook het ereburgerschap van de gemeente zal er voor hen niet inzitten.

Natuurlijk is het niet alleen maar kommer en kwel. Je krijgt als je het financieel goed doet wel alle aandacht van de fiscus. Een “uitnodiging” van de Belastingdienst om wat extra bij te dragen aan het algemene belang in de vorm van een blauwe enveloppe zal snel op de deurmat vallen. Maar dat is natuurlijk niet de waardering waar velen van ons op zitten te wachten.

Ik heb deze column geschreven terwijl ik zaterdagmiddag met een schuin oog naar de televisie keek. Maar liefst drie medailles, goud, zilver en brons voor Nederland op de 5.000 meter voor de mannen. Geweldige prestatie en een genot om naar te kijken. Ik hoop dat de winnaars hier nog jarenlang van kunnen nagenieten. Hopelijk loopt het dorp voor ze uit en krijgen ze alle lof en credits die ze toekomen. Maar ik hoop ook dat wij wat meer aandacht besteden aan diegenen die buiten de sport een bijzondere prestatie neerzetten. Een gouden medaille hoeft niet, maar ook die mensen mogen best eens in het zonnetje gezet worden.