Digitaal loket

In het kader van het participatieve onderzoek heb ik maar eens het omgevingsloket bezocht. Dat is een digitaal loket waar je omgevingsvergunningen kunt aanvragen. Het ging om een kapvergunning voor twee aftakelende Amerikaanse eiken, niet al te ingewikkeld dus. Het omgevingsloket maakt het vanzelf ingewikkelder.

Het begint al dat je een digiD moet hebben. Heb ik ooit wel eens aangevraagd, maar wegens onbruik zijn die gegevens verdwenen. Gelukkig had mijn vrouw er een: wachtwoord invoeren… Fout! Nog een keer: weer fout. Iets aangepast: weer fout. Het loket meldt dat we nu eerst een kwartier moeten wachten voor een nieuwe poging. Die tijd wordt benut om de onderlinge irritatie de ruimte te geven en het goede wachtwoord op te zoeken. In de nieuwe poging worden steeds de nodige velden verkeerd ingevuld, waarop het loket wijzigingen en aanvullingen vraagt. Uiteindelijk is enkele uren later de aanvraag ingediend. Dat wordt ook bevestigd.

Na enkele dagen worden wij verzocht nadere informatie te verstrekken: foto’s, situatieschetsen, beschrijvingen. Weer een halve avond kwijt. Dan stilte. Een week later wordt er ineens aan de deur gebeld: een mannetje van de gemeente die even komt kijken. Hij had het trouwens al gezien: die twee bomen moesten inderdaad sneuvelen, volkomen terecht, geen probleem. Hij had de foto’s en de situatieschets niet gezien, maar dat was ook helemaal niet nodig. Kunt u zich mijn opluchting voorstellen? Ik zou de man omhelsd hebben, maar hij leek mij niet de persoon die dat zou waarderen. Wel waren we samen erg blij.

Zo blijkt maar weer dat een persoonlijk contact verre de voorkeur verdient boven een digitaal loket. Gesterkt door dit voorval heb ik maar meteen een vergunning aangevraagd voor 32 zonnepanelen naast mijn huis. Ietsje ingewikkelder. Zelfde procedure, ook weer tekeningen, situatieschetsen, foto’s. Ook al weer een tijdje niets gehoord. Elk moment loop ik buiten om te zien of er weer zo’n mannetje komt. Die opluchting wil ik nog wel een keer voelen.