Natuurbescherming staat onder druk

Komt het nog goed met onze natuurgebieden? ?We zijn weer terug in1992.

De Habitatrichtlijn dateert van 1992. Ik sluit niet uit dat Nederlanders aan de wieg ervan hebben gestaan. Zoals het vaak gaat met een Europese richtlijn: de eerste tijd letten we er niet zo erg op. Maar als de rechter er aan begint te toetsen – de implementatietermijn is intussen verstreken – dan worden we wakker. De meeste energie gaat er vervolgens in zitten om te bedenken hoe we er onderuit kunnen. Daar zijn wij nu al zo’n 15 jaar mee bezig: hoe kunnen we ervoor zorgen dat de consequenties van de Habitatrichtlijn, de bescherming van Natura 2000-gebieden, onder andere tegen een overmatige belasting met ammoniak, niet onder ogen worden gezien. Het aardige is dat de tekst van de Habitat-richtlijn heel eenvoudig is. Het zijn maar een paar zinsneden: als een project negatieve effecten heeft, mag het niet doorgaan. Als je dan de tekst van de Natuurbeschermingswet leest – zeer ingewikkeld – dan denk je al: hier wordt iets bekokstoofd om het toch iets anders te doen. We bedenken elke keer wat om toch nog vergunningen te kunnen geven aan uitbreidende veehouderijen. De nationale wetgever doet dat, maar ook de provincies proberen iets te regelen. Telkens haalt de rechter er een streep door. De tekst van de Habitatrichtlijn is immers niet alleen kort maar ook zeer helder. Zo zijn de uitvindingen van Overijssel, Gelderland en Brabant met hun verordeningen door de rechter in strijd met de Habitatrichtlijn bevonden. We staan dus weer op nul. Het wachten is nu op de programmatische aanpak stikstof van het rijk (de PAS). Dat is een buitengewoon 
ingewikkelde methode, een computerprogramma, om ons wijs te maken dat het op de lange duur allemaal goed komt met die natuurgebieden en dat wij daarom intussen nog wel even wat projecten met extra ammoniak kunnen goedkeuren. Met de ontwikkeling van de PAS is men nu ook al weer jaren bezig en het schijnt ook nog wel een paar jaar te duren. Kansloos. Ook daar zal de rechter een stokje voor steken. Sympathiek van die programmatische aanpak was dat er nu ook eindelijk eens wat geld gestoken zou worden in allerlei fysieke maatregelen om de natuur te verbeteren. Daar hoor ik ook niets meer over, zal wel verdampt zijn in de bezuinigingsdrift van onze regering. We zijn nu eigenlijk weer terug in1992. Misschien kunnen we eens helemaal opnieuw beginnen?