Langs de meetlat: landbouw in de politiek

Het valt mee en het valt tegen, de landbouw in de politiek. Allereerst het Groene Front. Dat bestaat niet meer. Evenals het Ministerie van Landbouw.

Dat mis ik niet. Door de invloed van natuur was het landbouwbelang de laatste jaren toch al minder geworden. Bij Economische Zaken past het beter. Daar waait toch een andere wind.



Belangrijk is natuurlijk: welke mensen staan er aan het roer. We waren verwend met staatssecretaris Bleker, die onvervalst voor de ontwikkelingen in de landbouw koos. Hij duwde de natuurmensen terug in het hok waar ze hoorden.



Dat is veranderd met Staatssecretaris Dijksma. Dat zag ik donker in. De PvdA is geen partij waar de liefde voor de boer uitstraalt. Sjoera Dikkers kon zo aansluiten bij de wereldvreemde Partij voor de Dieren.



Wat een verademing dan met Staatssecretaris Dijksma. Gewoon een stevige vrouw, die zich met grote snelheid en overgave in de problematiek heeft ingewerkt. Ze durft beslissingen te nemen op zakelijke gronden. Het mestbeleid, dierrechten en quotering lijkt bij haar tot een afronding te omen. We weten dan als boeren waar we aan toe zijn.



Natuurlijk is niet alles naar onze wens. Maar ze is als een frisse wind in een zwoele zomer. Sommigen lopen dan een verkoudheid op, maar de massa waardeert het. Zoals ik de staatsecretaris ook waardeer.



Moeilijker heb ik het met de vertegenwoordigers van de partijen. Alleen het CDA en de andere Christelijke partijen stralen nog waardering en kennis over de sector uit. Ik word bang als ik de woordvoerders van SP, PVV, D66, PvdA  en de Partij voor de Dieren hoor. Als die de macht in handen krijgen zijn we een aap gelogeerd.



Langs de meetlat: toch een 7 en dat komt vooral door het gewicht dat de staatsecretaris in de schaal legt.