Langs de meetlat: banken

Eigenlijk kunnen we heel kort zijn: waardeloos. Door onhandige transacties hebben we twee staatsbanken, ABN AMRO en SNS. Dan een bank met steun van de Staat, ING en onze eigen Rabo.

De laatste was onze steun en toeverlaat. Financiert het grootste deel van de agrarische sector. Gaf ons ook het gevoel dat het een beetje onze bank was.



Dat laatste veranderde. In het begin van deze nieuwe eeuw schreef ik dat de Rabo afstandelijker werd. Ik vergeleek met ABN, die klantvriendelijker opereerde. Die probeerde een groter aandeel te krijgen op de Agrarische markt. Dat liet de Rabo gebeuren. De klant stond niet meer centraal, maar de bank.  Die sloeg de vleugels uit. De hele wereld werd hun werkgebied en ze deden mee met de grote jongens op dat terrein.



Wij voelden dat als boer. Alleen werden we niet gehoord. Het buitenland was kennelijk belangrijker. We weten nu wat dat opleverde. Knoeierij met de Libor-rente en medewerkers, die fraude pleegden. Ondertussen werd de Rabo-top steeds arroganter en voelden de leden zich steeds meer ongewenste nummers.



De knal kwam hard aan, toen bleek dat de Rabo eigenlijk maar een miezerige bank is, vooral niet beter dan de andere banken. Voor arrogantie was geen plaats meer. Men viel van het voetstuk. Oud-topman Wijffels zei:”de bank is in het bezit gekomen van haaien, waar alleen het eigenbelang telt.”



Dat wisten we als boeren als een hele poos. We hebben heimwee naar een bank, die meedenkt met de boer. Een soort verlengstuk. Dat is de Rabo niet en de andere banken ook niet.

Langs de meetlat: een magere 4.