Boerin Viola: ‘Ik ben zó trots op wat hier staat!’

Niet veel gesprekken beginnen met de opmerking dat de buren echt geweldig zijn, maar Viola Kraaij benadrukt het meermaals. “Ik heb zó met ze geboft. Zelf hebben we een akkerbouwbedrijf, maar een van de buren heeft alpaca’s, een ander heeft paarden, er is iemand die broccoli teelt en weer een ander houdt melkvee. Met de kinderen die op mijn kinderopvang komen, mogen we bij iedereen komen kijken als we willen. Dat is zó leuk. We hebben twee grote bolderkarren, de kinderen krijgen allemaal felgekleurde hesjes aan en dan gaan we op pad. De inpaklijn van broccoli vinden ze geweldig en sommige kinderen hebben al eens een kalfje geboren zien worden, fantastisch toch? En als we naar het melken gekeken hebben, is het rondje niet af voordat we ook bij de kalfjes zijn geweest.”

Thuis op het eigen bedrijf is de oogst favoriet; de gebeurtenissen volgen de kinderen vanachter een hek, want veiligheid staat voorop. “Ik zeg altijd dat we hier helemaal geen tv nodig hebben, het boerenwerk is veel mooier om naar te kijken.”

_{Lees verder onder foto}

Viola Kraaij (41) woont samen met Erik Bogers (44) en hun 4 kinderen (15, 13, 7 en 4) in Slootdorp (NH). Erik heeft een akkerbouwbedrijf dat zich voornamelijk richt op de teelt van pootaardappelen, Viola runt er een kinderdagverblijf: ’t Krieltje. https://www.boerderij.nl/wp/15675 – Foto’s – Lex Salverda

Droom

Een eigen kinderdagverblijf starten was voor Viola een droom die uitkwam. Ze werkte jaren in een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. “Het was leuk en leerzaam, maar op een bepaald moment besefte ik dat ik het zelf wilde doen, ik wilde zélf ondernemer worden.” Met Erik besprak ze allerlei opties, een kinderdagverblijf zagen ze beiden zitten. “Natuurlijk kun je ook een opvang beginnen in het dorp, maar ik wilde het graag op de boerderij. Hier hoefde ik niet na te denken over de ruimte. Er is een formule voor het aantal vierkante meters dat je minimaal per kind moet hebben, hier halen we dat met gemak. En hier kan ik kinderen bieden wat ik mijn eigen kinderen ook gun: ruimte om veel buiten te spelen in combinatie met natuurbeleving.”

Hier kan ik kinderen bieden wat ik mijn eigen kinderen ook gun: ruimte om veel buiten te spelen

Een schuur die vroeger dienst deed als stal en later als bewaarplaats, werd verbouwd en in 2011 kon ’t Krieltje open, vernoemd naar de aardappelen die er voorheen lagen. Vanaf toen was Viola geen werknemer meer, maar werkgever en behalve de zorg voor de kinderen die naar haar opvang kwamen, was er ook de zorg voor haar eigen gezin. Toen de twee oudsten klein waren en het kinderdagverblijf er nog niet was, nam Viola een relatief groot deel van hun verzorging op zich, tegenwoordig zijn de taken tussen haar en Erik bijna gelijk verdeeld. “We vullen elkaar goed aan en als het nodig is, helpen we elkaar.”

En de huishouding? Die wordt deels uitbesteed. “Kijk, we wonen hier met zijn zessen en iedereen loopt voortdurend in en uit. Als je je druk maakt om rommel en modder, dan kun je twee weken achter elkaar lopen poetsen en dan nog houd je het niet bij. Ik heb dat losgelaten, de basis wordt gedaan door de hulp en verder doe ik liever met het gezin een spelletje dan dat iedereen elke dag een kreukvrij gestreken overhemd aan heeft.”

_{Lees verder onder foto}

Viola wilde haar kinderdagverblijf niet in het dorp maar juist op de boerderij.

Geweldig team

Op het akkerbouwbedrijf heeft Viola geen grote rol. “Ik heb het allemaal wel eens gedaan hoor, trekkerwerk, helpen met inschuren of oogsten. Ik weet dus hoe het werkt en grote zakelijke beslissingen nemen we echt samen. Een gesprek met de bank, de accountant of een verzekeraar, daar zit ik ook bij. Maar trekkerwerk doe ik inmiddels niet meer, ik heb mijn handen vol aan het kinderdagverblijf.”

Als je je druk maakt om rommel en modder, dan kun je wel blijven poetsen

Dat handen vol hebben, liep een paar jaar terug een beetje uit de hand. “Misschien is het wel ondernemers eigen, maar ik bleef er maar mee bezig en kreeg uiteindelijk een burn-out. Ik heb toen mijn werk uit handen moeten geven en een poos afstand moeten nemen van ’t Krieltje. Inmiddels kan ik goed mijn grenzen aangeven. Het scheelt ook dat ik een geweldig team om me heen heb, allemaal hele lieve meiden die van aanpakken weten. Ik ben zó blij met ze. Ik ben niet de enige die alle ballen in de lucht houdt, dat doen we samen.”

In mei bestaat ’t Krieltje alweer tien jaar. “Of het door corona kan, weet ik nog niet maar ik zou graag alle oud-Krieltjes uitnodigen om het jubileum te vieren want ik ben echt heel, heel erg trots op wat er staat.”

_{Lees verder onder foto‘s}