Boerin Marlies: ‘Mijn baan is belangrijk voor me’

Ze woonde vijf jaar in Denemarken waar ze medewerkster was bij een vakantiepark. Nadat daar ineens Arjan voor haar deur stond, verhuisde Marlies terug naar Nederland om aan een nieuw avontuur te beginnen. “Hij stond niet onverwacht voor mijn deur, hoor. In de winter kwam ik altijd naar Nederland, daar leerde ik hem kennen via de vriendengroep. Ik dacht niet aan iets serieus, ik zou immers weer teruggaan naar Denemarken. We bespraken dat hij daar voor mijn verjaardag wel naartoe zou kunnen komen. Toen hij dat ook echt deed, dacht ik: oké, als je zo’n eind reist, dan is het dus niet zomaar wat.”

_{Lees verder onder foto.}

Marlies Scholten-Benjamins (33) is getrouwd met Arjan (38). Ze wonen in De Krim (Ov.) en hebben 2 kinderen: Sem (4) en Marit (3). Arjan heeft in maatschap met zijn ouders een bedrijf met 100 melkkoeien, Marlies werkt parttime als administratief medewerker bij Lely. – Foto’s: Ruud Ploeg

In Nederland trok ze eerst weer bij haar ouders in en hij bleef bij de zijne. Na 2,5 jaar besloten ze samen te gaan wonen in Coevorden. “Gewoon in een woonwijk. Maar toen ik zwanger werd van Sem, wilden we voor de geboorte toch wel graag naar de boerderij verhuizen.” En zo geschiedde. “Pas achteraf denk ik: het was best véél. Ik verhuisde niet alleen naar een ander huis, maar naar een heel andere manier van leven.” Haar oudste schoonzus had het vooraf gezegd: weet waar je aan begint. “Dat bedoelde ze niet negatief, ze wilde maar zeggen dat het niet niks is om op een boerderij te gaan wonen, want een boerderij vraagt veel tijd. Soms is dat inderdaad zo, al scheelt het dat we nu twee melkrobots hebben. Daarvóór leefden we heel erg op de klok: om half vijf eten want om vijf uur moest er gemolken worden. Dat was ik niet gewend, ik at wanneer ik trek kreeg, niet omdat het half vijf was. Maar weet je, ik heb op zoveel plekken gewerkt en gewoond, soms in een huisje, soms in een stacaravan, ik ben flexibel en kan me makkelijk aanpassen. Ik leerde om die melktijden heen te leven. Maar sinds de robots melken, hoeft dat dus niet meer.”

Ze hebben me altijd het gevoel gegeven dat ik hier op mijn plek ben

Ze grinnikt: “Toen Arjan over een melkrobot begon, kocht ik voor mezelf een robotstofzuiger. Echt een geweldig ding. Als ik om vijf uur van mijn werk vertrek, zet ik de app aan en als ik thuiskom is de keukenvloer schoon. Ik kan het iedereen aanraden want met al die inloop van zand en stro blijf je aan het stofzuigen. Daar heb ik geen zin in en ik heb er ook de tijd niet voor.”

_{Lees verder onder foto.}

Op de boerderij hebben de kinderen Sem (4) en Marit (3) alle ruimte om te spelen.

Handen meer dan vol

Omdat ze, zeker met kleine kinderen, haar handen meer dan vol heeft, is ze blij met de hulp die ze krijgt, onder meer van haar schoonouders. “Onze relatie is gelukkig heel goed. In het begin voelde ik me schuldig als ik een muur in een andere kleur verfde. Ik dacht: het is toch hun huis. Maar ze hebben me altijd het gevoel gegeven dat ik hier op mijn plek ben en dat ik me vrij kan voelen om het te doen zoals ik wil.”

En als er toch eens iets schuurt, dan durft Marlies dat aan te kaarten waarna een gesprek het uit de wereld helpt. “Nee, ik vind dat niet moeilijk of ongemakkelijk. Dat komt denk ik omdat ik veel respect voor ze heb. Ze hebben hier zó lang gewoond en altijd hard gewerkt, daar ben ik me heel erg van bewust.”

Door mijn baan heb ik andere gesprekken, mijn wereld wordt er groter door

Een dergelijke rol ziet Marlies voor zichzelf voorlopig niet weggelegd. Ze koos voor Arjan maar met de boerderij ernaast. “Het bedrijf is zo ingericht dat hij het werk in principe alleen kan doen. In de weekenden voer ik de kalfjes, ik schuif het voer aan en haal de koeien, maar verder heb ik mijn eigen baan, die is heel belangrijk voor me. Het eigen inkomen is prettig, daardoor hoef ik me nooit schuldig te voelen als ik voor mezelf bijvoorbeeld toch die leuke maar dure laarsjes wil kopen. Verder heb ik door mijn baan ook andere gesprekken, mijn wereld wordt er groter door. En ik ben daar iemand met kennis. Als collega’s iets niet weten, vragen ze het aan mij. Hier op het bedrijf ben ik degene die soms vragen stelt.”

Ze leert echter snel. Zo gaf ze Arjan een refractometer cadeau, daarmee kan hij biestkwaliteit meten. “Maar als een koe net gekalfd heeft, pak ik hem zelf ook, even kijken of ze goede biest heeft. En toen er een nieuwe jongveestal gebouwd werd, draaide ik bouten aan en legde matten recht. Het stelde niet zoveel voor maar voor mijn gevoel hielp ik mee met die stal te bouwen. Ik vond het leuk en raakte zo ook meer betrokken bij het bedrijf.”

Maar meer dan hand- en spandiensten zal ze voorlopig niet op zich nemen. Misschien later, wie zal het zeggen. “Mijn tijd komt nog wel.”

_{Lees verder onder foto.}

Marlies Scholten helpt in de weekenden met kalfjes voeren en voer aanschuiven.