Jacqueline, boerin met een missie

Grappend zegt ze dat ze op het driestedenpunt woont. Vanaf het erf is in de verte Rotterdam te zien, Delft, en – nou ja, net niet helemaal – Den Haag. “Veel mensen daar hebben geen idee van het reilen en zeilen van een boerenbedrijf terwijl ze er wel een mening over hebben. Op sociale media vertel ik onder de naam Boerin in Midden Delfland wat we hier doen en waarom. Ik vind dat heel erg belangrijk.” Het is nodig ook, zegt ze. “Een voorbeeld: we hebben een melkrobot en erachter een afkalfmat. Op zo’n mat heeft een koe net wat meer grip. Toen een vaars erop afkalfde, filmde ik dat en zette het online. Meteen waren er reacties zo van: nou, daar mag wel eens wat stro bij. Dan ga ik uitleggen waarom we het zo doen en dan merk je dat er begrip ontstaat.”

_{Lees verder onder de foto.}

Boerin Jacqueline van Staalduinen woont vlakbij het strand. Ze probeert er elke dag even met de hond langs de vloedlijn te lopen, ter ontspanning. – Foto’s: Marc Heeman

Blog

Behalve filmpjes, post ze foto’s en houdt ze een blog bij. Ze vertelt wat er goed gaat op het bedrijf, maar ook wat er soms misgaat. “Laatst hadden we een hele zieke koe die we uiteindelijk lieten inslapen. Ik schrijf dan dat zoiets ons als boer en boerin erg raakt. We zijn geen mensen die hun dieren zien alsof het dingen zijn en dat wil ik laten weten.” Jacqueline is dus zogezegd een boerin met een missie. Lachend: “Absoluut!” En nee, ze ziet het niet als vechten tegen de bierkaai. “Al kan ik steeds maar één burger overtuigen om anders naar de veehouderij te kijken dan denk ik toch: ‘yes!’”

Tuindersdochter

Waar haar drive vandaan komt? Waarschijnlijk zit het in de aard van het beestje. Ze is trots op wat ze doet en ze houdt van het boerenleven. Daar stapte ze niet volledig blanco in toen ze verliefd werd op een boer. Als tuindersdochter wist ze waar ze aan begon. “Bij ons thuis hadden we geen levend vee maar mijn ouders waren ook altijd aan het werk en het bedrijf ging ook vaak voor. In die zin is het leven op een melkveebedrijf niet heel veel anders.”

Het was geen anoniem lapje biefstuk

Waar ze wel aan moest wennen, was dat dieren afgevoerd en geslacht worden en daarna weer terugkomen op het bedrijf. “De eerste keer dat we dat lieten doen, had ik er pijn van in mijn buik. Ik kende die koe, ik wist wie ik op mijn bord zou krijgen en dat vond ik heftig. Maar toen het vlees in pakketten terugkwam, was dat nare gevoel over. Toen was het gewoon vlees, of nou ja, gewoon… Het was geen anoniem lapje biefstuk, ik wist er alles van. Dat ik alles van onze dieren weet, maakt dat ik onze klanten alles kan vertellen over het vlees dat zij bij ons kopen.”

_{Lees verder onder de foto.}

Ze weet alles van de koeien op het bedrijf, Jacqueline kan er klanten die vlees aan huis komen kopen dan ook alles over vertellen, tot in detail.

Van boekhouding tot ki

In het begin werkte ze niet echt mee op het bedrijf, haar schoonvader leefde nog, er was arbeid genoeg. Toen Henk in 2013 het bedrijf overnam, zag ze voor zichzelf wel een rol weggelegd. “Het was geen must maar ik wilde het graag.” Inmiddels doet ze van alles, van boekhouding tot ki. “Ik vind het supertof dat ik een bevruchting teweeg mag brengen.” Verder ging ze eigen melk verzuivelen en verkopen aan huis. “Allemaal heel kleinschalig hoor, maar als mensen enthousiast worden en er speciaal voor terugkomen, dan is dat wel kicken.”

Alles bij elkaar is boerin-zijn voor Jacqueline een zogenaamde 24/7 baan: het werk gaat dag en nacht door, het is nooit klaar. “Sinds we een melkrobot hebben, zijn we wel iets flexibeler en kunnen we makkelijker weg. Ook probeer ik elke dag met de hond even langs het strand te lopen om te ontspannen. Na de boerderij is dat voor mij de mooiste plek die er is.”

Ik zou me heus niet méér boerin voelen door een maatschap

Geen maatschap met man

Ook al werkt ze volledig mee, het bedrijf staat op naam van haar man, Jacqueline zit niet in een maatschap, vof of andere juridische vorm. “Nee, dat voegt voor mij niets toe, daar zou ik me heus niet méér boerin door voelen. Mocht Henk wegvallen, dan zet ik het bedrijf alleen voort. Ik ben zo vergroeid met alles hier, dat lukt me wel al kan ik het niet alleen. Ik zal hulp nodig hebben van een loonwerker want ik ben niet zo van het machinewerk.”

Maar kom, dat is doemdenken, het is niet aan de orde en ze is met vrolijker zaken bezig. “Weet je wat ik het allermooiste vind van het leven op een boerderij? Midden in de nacht m’n nest uit moeten voor een kalfkoe. De hele wereld slaapt en ik mag getuige zijn van de geboorte van een mooi, gezond kuiskalf. Op zo’n moment ben ik stikgelukkig.”