Boerin Silvie: ‘Zonder rust ga ik over de kop’

Zoals voor zovelen, haalde het coronavirus ook voor Silvie Boekhorst veel overhoop. Zo was de lockdown amper ingegaan of haar eerste kleinkind kondigde zich aan. “We konden haar na de geboorte alleen achter het raam zien, heel raar was dat.”

Dochter besmet met coronavirus

Terwijl haar ene dochter herstelde van de bevalling, raakte haar andere dochter tijdens haar werk als verpleegkundige besmet met het coronavirus. “Ze was zó ziek! Ze kampt nog steeds met naweeën.”

Streep door activiteiten educatietak

Tot slot haalde corona een streep door de activiteiten van de educatietak. “Ik ben jarenlang juf geweest, tot we hier thuis besloten over te stappen van opfokhennen naar leghennen. Dat is veel meer werk, toen heb ik mijn baan opgezegd. Om toch binding te houden met het onderwijs, ben ik samen met nog iemand de educatietak begonnen in samenwerking met mijn oude school. Kinderen komen per schooljaar drie keer hier, zodat ze een bepaald proces kunnen volgen. De groei van een kalfje bijvoorbeeld. Maar ja, dat ging nu dus allemaal niet door.”

Om toch binding te houden met het onderwijs, ben ik samen met nog iemand de educatietak begonnen in samenwerking met mijn oude school

Niet bij pakken neerzitten

Het is jammer, maar bij de pakken neerzitten, is aan Silvie niet besteed. Na de zomer kunnen haar boerderijlessen misschien alsnog doorgaan. Ze hoopt het maar, want kinderen ontvangen op de boerderij is één van de dingen waar ze ‘helemaal happy’ van wordt. Tegelijk kan ze zo haar verhaal kwijt aan de ouders die als begeleiders meekomen. “Die kan ik dan uitleggen hoe het er echt aan toegaat op een boerderij. Dat is mijn manier om bij te dragen aan een juiste beeldvorming, want dat vind ik heel belangrijk.”

Eens een leraar, altijd een leraar

Het blijkt maar weer: eens een leraar, altijd een leraar. Daar moet Silvie om lachen. “Dat klopt wel ja. Maar ook boerin-zijn zat er altijd al in. Mijn opa was boerenzoon en hij nam ons vaak mee naar boerderijen. Ik had al veel gezien toen ik Ton tegenkwam. De realiteit bleek niet veel anders dan de ervaringen die ik al had. Ik hoefde dus niet erg te wennen toen ik op de boerderij ging wonen.”

Foto: Lex Salverda

Meewerken op het bedrijf

Van begin af aan wilde ze graag meewerken, maar in het begin kwam ze niet veel verder dan wat klusjes doen. “Even medicijnen ophalen bij de dierenarts, dat soort werk. Het gaf weinig voldoening, daarom besloot ik de boerinnenopleiding te gaan doen.”

Ze doelt op de cursus Economische Vorming Agrarische Vrouwen, kortweg EVAV, die destijds overal in het land georganiseerd werd. “Geweldig was dat. Ik leerde over droge stof, de boekhouding en allerlei bedrijfstechnische zaken, en met de andere deelnemers kon ik praten over persoonlijke dingen. We waren allemaal nieuw komen wonen op het bedrijf van een ander en dat was soms best pittig. Ik wilde bijvoorbeeld wel dingen veranderen, maar ik wilde tegelijkertijd niemand op de tenen trappen. Met de andere vrouwen kon ik daar goed over praten, ze herkenden dat.”

De ‘boerinnenopleiding’ was fantastisch. Ik leerde over droge stof, de boekhouding en allerlei bedrijfstechnische zaken, en met de andere deelnemers kon ik praten over persoonlijke dingen

Silvie vond uiteindelijk haar draai en noemt zich alweer jaren vol overtuiging boerin. Als Ton haar nodig heeft bij de koeien, springt ze daar bij, maar in principe is de pluimveetak haar domein. Zij organiseert, regelt en staat aan de band om de eieren te sorteren. “Af en toe heb ik dagje ei-vrij”, grinnikt ze. “Er is een leuke jongen die me helpt en die het kan overnemen.”

Soms een punt achter het werk zetten

Dat je af en toe gewoon een punt achter het werk moet zetten, is iets dat ze inmiddels geleerd en geaccepteerd heeft. “Als boer en boerin ben je gebonden. Er is altijd werk en dat geeft niet, maar soms moet je afspreken dat je even stopt en aan het strand samen een bakkie gaat doen. Zulke dingen zijn belangrijk. Pak ik mijn rustmomenten niet, dan ga ik over de kop. Dan raak ik het overzicht kwijt en wordt het in huis een chaos, terwijl ik juist heel netjes ben. Als ik dat merk, is dat een signaal om gas terug te nemen.”

Pak ik mijn rustmomenten niet, dan ga ik over de kop. Dan raak ik het overzicht kwijt en wordt het in huis een chaos

Plezier

Ze werkt met plezier, geniet van het boerenleven waarbij ze zelf haar tijd in kan plannen. Regelmatig staat ze te kijken naar de kippen in de wei, soms gaat ze er zelfs even tussen zitten. “Als ik zie dat ze het goed doen, geeft dat een heel voldaan gevoel.”

Kinderen geen opvolger

Dat geen van de kinderen het bedrijf voort wil zetten, is een gegeven. Het ligt niet gevoelig en Ton en zij kunnen er goed over praten. “Het maakt dat je anders investeert, steeds met het oog op eventuele verkoop in de toekomst. Al is helemaal niet gezegd dat we uiteindelijk gaan verkopen hoor. Misschien zetten we er wel een bedrijfsleider op en blijven we hier wonen. Want echt, we wonen hier prachtig.”