1973: Koeien nemen flinke slok uit sloot

Deze koeien staan in de zomer van 1973 nietsvermoedend pootje te baden in zogenaamd oppervlaktewater. Behalve om af te koelen, gebruikten ze het water om ervan te drinken.

Voor boeren was dit handig, ze hoefden geen drinkwatervoorziening aan te leggen en ook niet steeds te controleren of de zelfdrinkers haperden of anderszins onderhoud nodig hadden.

_{Lees verder onder de foto}

Oppervlaktewater was begin jaren zeventig enorm vervuild. Ook al leek het schoon, er zat veel schadelijks in waar dieren ziek van konden worden. Hoewel sindsdien veel verbeterd is, acht de GD oppervlaktewater nog steeds meestal ongeschikt als drinkwater voor vee. – Foto: Misset

Dode vissen, schuim en groene soep

Een slok uit de sloot, makkelijker kon niet. Maar er was wel degelijk wat aan de hand. Veel oppervlaktewater was destijds ongelofelijk vervuild. Het bevatte hoge zoutgehaltes, er dreven dode vissen in, soms bedolven onder dikke lagen schuim. Op veel plekken was het water een groene soep van algen als gevolg van de fosfaten die destijds in wasmiddelen werden verwerkt.

Oppervlaktewater werd gezien als plek waar je simpel je afvalstoffen op kon lozen. Niet alleen in Nederland gebeurde dat, ook onze buurlanden loosden volop in water dat uiteindelijk via de grote rivieren in Nederland terechtkwam.

Politieke stap om lozing afvalstoffen te voorkomen

Dat kon zo niet langer. In 1972 kwam het kabinet-Biesheuvel met de Urgentienota Milieuhygiëne. Hier stond het begin in van een aanpak. Dat viel niet mee, het kostte jaren van juridisch en politiek touwtrekken om andere landen zover te krijgen dat ze niet alles maar in het water kieperden.

Ook in Nederland was de start stroef. Maar de maatregelen hielpen wel. Niet dat het water nu volledig zuiver is, maar er drijven geen dode vissen meer in en de angst dat het ongeschikt zou worden om er drinkwater van te maken, is verdwenen.