1959: Jonge kippen met z’n allen op de zitstokken

De huisvesting van pluimvee was begin jaren vijftig behoorlijk aan verandering onderhevig. Meer en meer kippen werden bijvoorbeeld binnen gehouden. Niet alleen tijdens slecht weer in najaar en winter, maar het hele jaar door. De sector achtte de kans groot dat deze trend zich geleidelijk voort zou zetten tot het uiteindelijk, ooit, de gangbare manier van kippen houden zou worden.

Geleidelijke overgang naar kippen binnen houden

De overgang zou heel geleidelijk verlopen omdat er her en der veel weerstand tegen was. Een kip behoorde immers van de vrijheid, het licht en de buitenlucht te kunnen profiteren. Maar ja, die buitenlucht was ook niet alles want de gemiddelde uitloop was vaak een natte bende en de bodem zat niet zelden vol ziekteverwekkers.

_{Lees verder onder de foto}

Jonge kippen moesten getraind worden om op de zitstokken te zitten en niet in het strooisel te gaan liggen. Op de foto uit 1959 is één kip te zien die het nog niet begrepen heeft.

Minimaal 80 centimeter strooisel in de kippenstal

Binnen was het mogelijk dieren schoon en droog te huisvesten, op een dikke laag strooisel. Minimaal 80 centimeter moest er liggen, zo luidde het advies om de kippen niet hun natuurlijke aanleg tot krabben en graven te ontnemen.

Binnen was het mogelijk dieren schoon en droog te huisvesten, op een dikke laag strooisel. Minimaal 80 centimeter moest er liggen, zo luidde het advies

Kippen trainen om op stok te gaan

Voor jonge dieren, zoals op de foto hierboven, ontstond daarbij wel een uitdaging. Dat dikke strooisel was dusdanig aangenaam dat ze er hun ligplek van gingen maken. Dat was niet de bedoeling, uit oogpunt van hygiëne moesten ze ’s avonds en ’s nachts op stok gaan. Vandaar de aandacht voor veel en goed bereikbare zitstokken.

Dieren waren te trainen om hierop te gaan zitten door ze eerst een poos op een gaasbodem te houden, die was onaantrekkelijk om op te slapen. Als ze eenmaal de zitstok ontdekt hadden, konden ze verhuizen naar een strooiselstal.