2002: extra controle op import-bio

Was import-bio wel echt biologisch? Er waren soms twijfels, extra controle moest helpen.

Per 1 juli 2002, vandaag 18 jaar geleden, kregen importeurs van biologische producten te maken met strengere regels. Met de aanscherping wilde de Europese de kwaliteit van biologische producten uit derde landen garanderen en zoveel mogelijk gelijkschakelen aan de Europese productieregels.

Daar schortte het namelijk nogal eens aan. Er was, omfloerst gezegd, vaak onzekerheid over het bio-gehalte van sommige geïmporteerde producten. Evengoed kwamen ze met enige regelmaat in de Nederlandse schappen terecht.

Helderheid door aanscherping

De aanscherping van 1 juli moest voor helderheid zorgen in het land van herkomst, maar ook bij de importeurs. Een belangrijke verandering was dat het invoercertificaat niet langer achteraf mocht worden opgestuurd. In het vervolg moest het papier fysiek aanwezig zijn bij de in te voeren producten. Om misverstanden te voorkomen, werd het model voor het certificaat versimpeld: alle verschillende modellen werden gestandaardiseerd tot 1 model.

Lastig om er zicht op te krijgen

Vijf jaar later verscheen er een onderzoeksrapport van Wageningen UR naar de handelsstromen en het imago van biologische producten. Conclusies waren dat het lastig was om er goed zicht op te krijgen en dat er regelmatig twijfels waren over het biologische gehalte van producten.

Dat was niet altijd meteen fraude, het lag ook aan verschillende interpretatie van het begrip bio. Zo betekende regionaal geproduceerd in Nederland iets anders dan in bijvoorbeeld Noord-Amerika. Daar beschouwen consumenten producten uit Zuid-Amerika als regionaal.

In Nederland associëren mensen regionaal met ‘om de hoek.’ Het verschil schaadde het vertrouwen van Nederlandse consumenten in bio aldus het WUR-rapport dat uiteindelijk concludeerde: ‘Indien in de communicatie het accent op deze waarden wordt gelegd is er voor de Nederlandse biologische handel een mooie toekomst weggelegd.’