Nieuwe columniste Miranda: ‘Ik ben trotse boerin’

Plannen maken is belangrijk, ze bijstellen belangrijker. Mijn plan was om niet met een boer te trouwen. Nu ben ik boerin.

‘Ja, echt?’ zeg ik tegen Margreet Welink wanneer ze me belt om te vertellen dat ik de winnares ben van de columnistenwedstrijd. Mijn wangen worden rood van blijdschap en ik kan het bijna niet geloven. Wanneer ik even later aan Luc en de kinderen vertel dat ik de nieuwe columniste word van de Boerderij, ‘je weet wel, dat vakblad met stripverhaal Opa’, zijn ze beretrots op me.

En dan appt de fotograaf en wordt het echt. De afspraak staat. Me laten fotograferen is een verschrikkelijke bijkomstigheid die op het lijstje ‘niet leuk’ staat. Mij lukt het altijd weer om raar op de foto te komen. Op spontane foto’s trek ik rare gezichten, heb ik mijn mond open of zoals Marieke zegt… “ooh neee, dan kom je er op met je tante Sidonia-kuif.” Want precies voor de coronacrisis heb me laten kortwieken.

Mij lukt het altijd weer om raar op de foto te komen

Gelukkig is de fotograaf een plezierig type. Dat doet me deugd. En zoals Luc altijd zegt: “Je komt er nooit mooier op dan dat eruitziet.” Altijd erg stimulerend. Zou hij dat nu positief bedoelen? Ik laat het dan ook graag over aan anderen. Overigens hoef ik het niet te weten, er zijn wel andere zaken waar ik me liever mee bezighoud.

Vertellen over onze boerderij

“Ik wil wel!”, schreef ik enige tijd geleden aan Boerderij toen de oproep kwam. Ik hou van schrijven en vertel graag over de gebeurtenissen op onze boerderij. Toen ik als meisje van 19 jaar het platteland verliet om op kamers te gaan wonen, was ik vastbesloten om nooit terug te keren. Ik zou de wijde wereld in trekken, in Frankrijk gaan wonen. Daar waar het weer altijd fantastisch is, waar de mensen Frans spreken en waar er van alles te beleven is.

Ik zou de wijde wereld in trekken, in Frankrijk gaan wonen. Totdat ik Luc tegenkwam

In ieder geval zou ik niet in Twente blijven en zeer zeker niet met een boer trouwen. Totdat – u snapt hem al – ik Luc tegenkwam. Luc, zoon van een boer uit Beuningen, drie kilometer vanaf mijn geboortedorp. En Luc zou niet de boerderij overnemen. Plannen maken voor de toekomst is belangrijk. Maar plannen bijstellen is nog belangrijker.

Trotse boerin

En nu? Ben ik een trotse boerin. Met mijn boer Luc en vijf puberende kinderen, zoon Naud van 20 jaar en onze dochters Mayke (18), Famke (16) en de olijke tweeling Marieke en Pleun (15), een melkveebedrijf met een stuk of 70 roodbonte MRIJ-koeien aan een melkrobot, is het niet moeilijk om iedere keer weer in hilarische situaties terecht te komen.

Lees hier de winnende column van Miranda

De rest van de tijd gaat in onze andere twee bedrijven zitten. Het drinkautomatenbedrijf van Luc en mijn, sinds kort gestarte, communicatiebedrijf. Daarnaast zijn onze hobby’s: besturen, vrijwilligerswerk en koffiedrinken. Dit laatste is ook één van de belangrijkste zaken op een boerderij heb ik de laatste jaren mogen ervaren. “Dat is wat ik het liefste doe”, vertelde mij laatst een andere boer op een bijeenkomst.

De komende tijd wil ik jullie graag meenemen in het leven van deze trotse boerin.